شین میم شین
حکایت چهاردهم
(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۳۷ ـ ۳۸)
بخش دوم
ما به سوی آنچه دانش زمانه مان نموده، می رویم!
قزل ارسلان قلعه ای سخت داشت
که گردن به الوند بر می فراشت
بر مرد هشیار، دنیا خس است
که هر مدتی جای دیگر کس است
اگر گنج قارون به دست آوری
نماند مگر آنچه بخشی، بری.
زهی ملک و دوران سر در نشیب
پدر رفت و پای پسر در رکیب
چنین است گردیدن روزگار
سبکسیر و بد عهد و ناپایدار
چو دیرینه روزی سر آورد عهد
جواندولتی سر بر آرد ز مهد
منه بر جهان دل، که بیگانه ای است
چو مطرب، که هر روز در خانه ای است
نه لایق بود عیش با دلبری
که هر بامدادش بود شوهری
نکوئی کن امسال، چون ده تو را ست
که سال دگر، دیگری دهخدا ست.
پایان
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر