شین میم شین
باب دوم
در احسان
حکایت اول
(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۵۴ ـ ۵۵)
بخش دوم
ما به سوی آنچه دانش زمانه مان نموده، می رویم!
۱
پدر مرده را سایه بر سر، فکن
غبارش بیفشان و خارش بکن
معنی تحت اللفظی:
به سرپرستی از کودکان یتیم بپرداز.
سعدی
در این بیت شعر،
حمایت از کودکان بی پدر را توصیه می کند.
آنچه ظاهرا هومانیستی جلوه می کند، می تواند مخرب و ویرانگر باشد.
سؤال
سعدی برای مسائل اجتماعی، راه حل (۱) ارائه می دهد و نه راه حل جامعتی.
جواب
سعدی برای مسائل اجتماعی، راه حل فردی ارائه می دهد و نه راه حل جامعتی.
این رهنمود سعدی
عملا
به معنی وارونه سازی دیالک تیک فرد و جامعه است.
چون در دیالک تیک فرد و جامعه، نقش تعیین کننده از آن جامعه است.
اگر عضو نابالغ جامعه بی سرپرست می شود،
این در وهله اول وظیفه جامعه است که به پرستاری بی سرپرستان همت گمارد.
جامعه باید مؤسساتی برای رسیدگی به مشکلات مادی و روحی و روانی کودکان بی سرپرست خود پدید آورد.
راه حل ظاهرا هومانیستی سعدی می تواند به تخریب شخصیت کودک منجر شود، از او موجودی وابسته، بی اعتماد به نفس و بی استقلال عمل بار آورد.
کودک یتیم
در این صورت
می تواند حتی چه بسا مورد سوء استفاده های مختلف جنسی و سیاسی قرار گیرد:
سازمان امنیت محمد رضا شاه، شکنجه گران خود را از میان کودکان بی سرپرست
عضوگیری می کرد.
دادن قلاب ماهیگیری به دست یکی و آموختن فوت و فن ماهیگیری به او هزاران بار بهتر از دادن ماهی به دست او ست.
کودک همان بهتر که کندن خار از پای خود را بیاموزد، خود خار پایش را بکند، محتاج و وابسته این و آن نباشد و منت دیگران را نبرد.
پایان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر