قرآن کریم از دیدی دیگر (۲۴۹)

      

ویرایش و تحلیل

 از

فریدون ابراهیمی

﴿إِن يَنصُرْكُمُ اللَّهُ فَلَا غَالِبَ لَكُمْ ۖ وَإِن يَخْذُلْكُمْ فَمَن ذَا الَّذِي يَنصُرُكُم مِّن بَعْدِهِ ۗ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ﴾
[ آل عمران: ۱۶۰]

اگر خدا شما را يارى كند، هيچ كس بر شما غلبه نخواهد كرد. 

و اگر شما را خوار دارد، چه كسى از آن پس ياريتان خواهد كرد؟ 

پس مؤمنان بايد كه بر خداى توكل كنند.

محتوای فکری و نظری (تئوریکی) این آیه کریم،

مبتنی بر انکار استقلال نظری و عملی و شعور و شخصیت و فاعلیت (سوبژکتیویته) و فعالیت (اکتیویته) مسلمین است:

بنا بر این آیه،

مسلمین

آدم نیستند تا بیندیشند و عمل کنند.

حتی مور و ملخ و پشه و سوسک و مگس نیستند

 تا بی نیاز از این و آن واقعی و واهی رفع حاجت کنند.

بنا بر این آیه،

مسلمین

اوبژکت اند و نه سوبژکت.

چیز واره اند.

اگر خدای کذایی (عکس انتزاعی ـ آسمانی اشراف برده دار) کمک شان کند، 

رویین تن خواهند بود

و

اگر تحقیرشان کند، کسی کمک شان نخواهد کرد.

جمله دوم این آیه،

ناقض مضمونی جمله اول است.

این بدان معنی است که کسان دیگری جز خدا می توانند به مسلمین کمک کنند.

البته اگر خدا مسلمین را خوار ندارد.

خدا

نه یار و یاور مسملین، بلکه وبال گردن مسلمین است.

وقتی هم که حوصله کمک به مسلمین را ندارد،

 ذلیل شان می کند تا کسی رغبت کمک کردن به آنها را نداشته باشد.

 

این پدیده در جامعه شناسی امپریالیستی، 

موبینگ 

(تخریب روانی)

 نامیده می شود.

ادامه دارد.