من نمی گویم که شما باید مثل من زندگی کنید! (۱)

جینا روک پاکو

(۱۹۳۱)

متن ساده شده توسط

ریتا کویتک

برگردان

میم حجری

دیدار کنراد با روباه

 

·    کنراد، کسی است که در جائی بند نمی شود.

 

·    کنراد مرتب جا به جا می شود.

 

·    او را دربدرمی نامند.

·    بی خان و مان می نامند.

·    خانه به دوش می نامند.

·    آواره می نامند.

 

·    کنراد به نظر این و آن وقعی نمی نهد.

 

·    کنراد سی سال است که چنین زندگی می کند.

 

·    او سی تابستان را و سی زمستان را در هوای آزاد به سر برده است.

 

·    کنراد راجع به اینکه او قبلا چه کاره بوده، حرفی نمی زند.

 

·    شاید، خود او دیگر بدان نمی اندیشد.

 

·    کنراد در زمان حال زندگی می کند.

 

·    ساعات آخر بعد از ظهر است.

 

·    تابش نور خورشید بر تنه درختان پر برگ، جلا و جلالی زیبا دارد.

 

·    موی سرخ روباه در زیر انوار آفتاب درخششی آتشگون دارد.

 

·    روباه کنراد را نمی بیند، کنراد اما روباه را می بیند.

 

·    روباه خرگوش را  بار دیگر تکان می دهد و بر زمین می گذارد.

 

·    کنراد پوزخند بر لب دارد.

 

·    او به تنه درختی تکیه داده و بی کوچکترین حرکت و صدائی نشسته است.

 

·    تنها صدائی که از کنراد بیرون می زند، قار و قور معده خالی او ست.

 

·    او امروز چیزی برای خوردن نداشته است.

 

·    روباه خرگوش را می درد و اعضای داخلی اش را می خورد و سیر می شود.

 

·    خرگوش را برمی دارد و با خود می برد.

 

·    چند قدم آنورتر زمین بی گیاهی پیدا می کند.

 

·    آنجا چاله ای می کند و خرگوش را در آن می نهد و با پوزه اش خس و خاک و خاشاک بر رویش می ریزد.

 

·    روباه حالا فکر می کند که مخفیگاهش مطمئن است.

 

·    او بر خواهد گشت.

 

·    کنراد پوزخند می زند.

·    و صبر می کند، تا روباه برود.

 

·    بعد پا می شود، با دستانش خرگوش را بیرون می آورد و در نهر آب می شوید، بعد چاقویش را باز می کند و پوستش را از گوشتش جدا می کند.

 

·    کنراد آتشی روشن می کند و به سوزش آتش چشم می دوزد.

 

·    بعد دو چنگال چوبی بر زمین فرو می کند و خرگوش را در سیخی چوبی روی آنها می گذارد، تا کباب شود.

 

·    روی آتش سرخ بارها خرگوش را می گرداند و پوزخند می زند.

 

·    غذائی شاهانه خواهد بود.

 

·    چنین نعمتی هر روز نصیبش نمی شود.

 

·    کباب کردن وقت لازم دارد.

 

·    «چرا کار نمی کنی؟»، مردم اغلب از کنراد می پرسند.

 

·    او برخی اوقات کار می کند، یک و یا دو روز.

 

·    بعد به راه می افتد.

 

·    به افرادی از قماش کنراد، مزد خوبی پرداخت نمی کنند.

 

·    دست های او به خوبی دستان افراد دیگر است.

 

·    کله او هم به همین سان.

 

·    اما علیرغم این، به او مزد خوبی نمی دهند.

 

·    از این رو، ترجیح می دهد که به دریوزگی برود، گدائی کند.

 

·    زنگ دری را به صدا در آورد، کلاه از سر بر دارد و بگوید:

·    «احسان ناچیزی برای من دارید؟»

 

·    مردم به کنراد چیزی می دهند.

·    تقریبا همیشه.

 

·    او پیرمردی است.

 

·    بعضی اوقات، کنراد ریشه ای را پیدا می کند و برای فروش عرضه می کند.

·    مردم از او می خرند.

 

·    گاهی هم گیاهان داروئی برای فروش عرضه می کند.

 

·    کنراد در این زمینه سر رشته دارد.

 

·    او می داند که کدام گیاه مرهمی برای زخمی است، کدام گیاه برای علاج سرماخوردگی خوب است.

 

·    او می تواند قارچ های سمی را از قارچ های غذائی تمیز دهد.

 

·    او علاوه بر این، صدای حیوانات را هم می شناسد.

 

·    کنراد به آسمان می نگرد.

 

·    خورشید غروب کرده است.

 

·    پرنده ها بر شاخه های درختان لرزش نرمآهنگ دارند.

 

·    بوی خوش کباب گوشت به مشام می رسد.

 

·    طولی نخواهد کشید که قابل خوردن خواهد شد.

 

·    کنراد با انگشتانش گوشت را از استخوان جدا می کند و در دهان می گذارد.

 

·    خوشمزه است.

 

·    کنراد آرام نشسته است، لبخندی بر لب دارد.

 

·    استخوان ها را در دستش وزن می کند.

 

·    بعد پا می شود.

 

·    به سوی مخفیگاه روباه می رود.

 

·    روباه برخواهد گشت و تعجب خواهد کرد.

 

·    کنراد استخوان های خرگوش را در چاله جا می دهد و به رویش خس و خاک و خاشاک می ریزد.

 

سؤال اول

در آلمان فدرال، هرکس خانه ای، محل کاری و خانواده ای دارد، به عنوان شهروند عادی و محترم تلقی می شود.

کنراد خانه و محل کار و خانواده ندارد.

آیا باید به این دلیل ارزش و اعتبارش کمتر از بقیه باشد؟ 

 

ادامه دارد.