پینوتیو در عقاب آباد (38)

اثری از

گاف نون

قصه ای دریافتی

 

·        پاییز آمده است.

·        هوا دیگر گرم نیست.  

  

·        کلاس سوم را هفتهً دیگر شروع خواهم کرد.

·        برگ های درختان رفته رفته زرد می شوند و می افتند.

·        بعد از ظهر پنجشنبه است.

·        داداش پا می شود.

·        من هم حوصلهً  درخانه ماندن ندارم.

·        انه بدون اینکه چشم از لباسی که می دوزد، بردارد، می گوید:

·        «می روی قبرستان، پینوتیو را هم با خودت ببر.

·        حوصله اش سر رفته.

·        سری هم به قبر مادر من بزن!»

·        داداش آهسته می گوید:

·        «خدا رحمتش کند!

·        چگونه می توان فراموشش کرد.

·        زن خوبی بود»

·         و آه می کشد.

·        دنبال داداش راه می افتم.

·        با داداش همراه شدن را برای شمر ذی الجوشن هم آرزو نمی کنم.

·        همه اش باید بدوم تا بتوانم به او برسم.

·        از کنار بیمارستان شرزه شیر و خورشید عقاب آباد  می گذریم.

·        شعری از سعدی بر کاشی های دیوار بیمارستان نظرم را جلب می کند و بلند بلند می خوانم تا خودنمائی کنم و به داداش نشان بدهم که چقدر ترقی کرده ام:

·        «بنی آدم اعضای یک پیکرند.»

·        داداش طبق معمول محلم نمی گذارد.

·        از خودنمائی آدم ها بدش می آید.

·        به همین دلیل تصحیح می کند:

·        «بنی آدم اعضای یکدیگرند.»

·        به مدرسهً خردجو می رسیم.

·        «تا بماند نام نیکت یادگار!»

·        داداش به تابلوی مدرسه نگاه می کند و می گوید.

·        من اما چنین شعری در تابلو نمی بینم و نمی فهمم منظورش چیست.

·        وقتی کسی باسواد باشد، بیشتر از بیسوادها دچار حیرت می شود.

·        چون به آسانی کلاه سرش نمی ورد.

·        «خدا رحمتش کند.

·        آقای خردجو!

·        معلم ممد بود.

·        آدم خوبی بود.

·        چه سعادتی!

·        روز پنجشنبه نامش به خودی خود بر زبان می آید!

·        اهل بهشت باید باشد.»

·        داداش می گوید.

·        من نمی دانم چرا روز پنجشنبه، روز بخصوصی باید باشد.

·        این که مدارس بعد ازظهر پنجشنبه ها تعطیلند، دلیلی بر عظمت پنجشنبه نمی شود.

·        پس جمعه باید مهمتر از پنجشنبه باشد.

·        چون جمعه ها مدارس تمام روز تعطیلند.

·        «مگر پنجشنبه روز بخصوصی است؟»

·        می پرسم.

·        «آره که روز بخصوصی است.

·        ارواح مرده ها روز پنجشنبه برمی گردند به خانه شان.

·        شاید ننه آمده، حالا نشسته پشت بام «مباخ» و مادرت را کنترل می کند و حرصش را بالا می آورد.

·        مثل همیشه.»

·        لبخند سرشته به طنزی بر لبان داداش می گذرد.

·        انگار از جدال بیدلیل و بیهوده ی زن ها لذت می برد. 

·        مدرسه خردجو را با حسرت تماشا می کنم.

·        به قلعهً فتح ناپذیری ماننده است.

·        آن را هم مثل سایر مدارس عقاب آباد  درقبرستان ساخته اند.

·        هنوز سنگ برخی ازقبرها سر جای خود باقی است.

·        از بخش غربی مدرسه رود گل آلودی می گذرد.

·        رود گل آلودی که اسم عجیبی دارد و معلوم نیست، به چه دلیل.

·        «برای چی اسم این رود گلالود را چای گذاشته اند؟»

·        می خندم و می پرسم.

·        داداش جوابی به سؤالم ندارد و مثل همیشه نخست کر و بعد لال می شود.

·        من ولی دست بردار نیستم.

·        «عقاب آبادی ها واقعا غیر از عقل کمبودی ندارند»

·        می گویم.

·        داداش برای قدر دانی از عدم پیگیری ام نسبت به پاسخ پرسشم، رشوه می دهد:

·        «عقاب آبادی ها 50 سال قبل از بابت عقل کم و کسری نداشتند.

·        عقاب آباد حتی حوزه علمیه داشت.

·        مجتهد جامع الشرایط داشت.

·        طلبه تربیت می کرد و آخوند صادر می کرد.

·        خود من هم در محضر همین مجتهد جامع الشرایط فقه و حدیث خوانده ام.

·        اکنون اما عقاب آبادی ها به جای عقل، مقل دارند.»

·        داداش می گوید و با ظرافت همیشگی اش به نرمی می خندد.

·        خنده های داداش، صدای چشمه ها را به خاطرم خطور می دهند.

·        دلنشین و خوشایند همزمان.

·        «چای» از «عقابکوه» سرچشمه می گیرد و راه درازی را پشت سر می گذارد.

·        در سرتاسر مسیر «چای» درختان سنجد، بید و سپیدار کاشته شده است.

·        ایکاش به جای بید و سپیدار درخت زردآلو و گیلاس و توت می کاشتند.

·        داداش که نمی داند در کله من چه می گذرد.

·        من که صدای ساعت مغزم را هرازگاهی حتی می شنوم، خیال می کنم که داداش هم از افکار من خبر دارد و می پرسم:

·        «پس چرا به جای بید و سنجد و سپیدار، درخت زردآلو و گیلاس و توت نکاشته اند؟»

·        داداش با حیرت نگاهم می کند.

·        «کجا؟»

·        می پرسد.

·        «در مسیر همین چای گلالود»

·        می گویم.

·        «ای شکمو!»

·        داداش می گوید و لبخند می زند.

·        «اولا لب جوی آب برای رشد این درخت ها مناسب نیست.

·        ثانیا مگر درخت توت حیاط برای تو کافی نیست؟»

·          

·        «چرا.

·        خیلی هم خوب است.

·        توت های حیاط خیلی شیرینند.

·        عسل از بابت شیرینی به گرد این توت ها حتی نمی رسد.»

·        می گویم.

·         

·        داداش به فکر فرو می رود.

·        حتما می خواهد دلیل عسل وارگی توت حیاط را پیدا کند.

·        من فکرش را می خوانم و می گویم:

·        «دلیلش شاید این باشد که ریشه هایش در باغچه اند و باغچه حاوی مدفوع مرغ و خروس و جوجه ها ست.»

·        داداش حیرت زده نگاهم می کند.

·        «تو حتی افکار آدم ها ار می خوانی.

·        شاید هم می شنوی.»

·        می گوید و به پشت سرم با چهار انگشت دستش می زند.

·         «به همین دلیل است که مادرت فکر می کند که تو از اجنه ای.»

·        «انه خودش از اجنه است.

·        حتی بدتر از اجنه است»

·        می گویم.

·        «بیسواد است، ولی بی شعور نیست.

·        اگر با سواد می بود، علامه می شد.»

ادامه دارد.