ویرایش و تحلیل
از
فریدون ابراهیمی
﴿أَوَمَن كَانَ مَيْتًا فَأَحْيَيْنَاهُ وَجَعَلْنَا لَهُ نُورًا يَمْشِي
بِهِ فِي النَّاسِ كَمَن مَّثَلُهُ فِي الظُّلُمَاتِ لَيْسَ بِخَارِجٍ
مِّنْهَا ۚ كَذَٰلِكَ زُيِّنَ لِلْكَافِرِينَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ﴾
[ الأنعام: ۱۲۲ ]
آيا آن كس كه مرده بود و ما زنده‌اش ساختيم و نورى فراراهش داشتيم تا بدان در ميان مردم راه خود را بيابد، همانند كسى است كه به تاريكى گرفتار است و راه بيرون‌شدن را نمى‌داند؟
اعمال كافران، در نظرشان اينچنين آراسته گرديده است.
کریم
در این آیه،
متد و رویه و روش مقایسه را به مسلمین می آموزد:
مقایسه مرده احیا شده و برخوردار از نعمت نور برای تمیز راه از گمراه با زنده بی بهره از نعمت نور مانده در ظلمت.
محتوای این آیه کریم
هنری ـ ادبی است.
سرشته به استعاره است.
منظور کریم از نور، احتمالا نور ایمان و منظور او از دیالک تیک راه و گمراه،
دیالک تیک هدایت و ضلالت است.
اعمال كافران، در نظرشان اينچنين آراسته گرديده است.
این جمله کریم،
تق و لق است.
اعمال کفار چگونه آراسته شده است؟
احتمالا
منظور کریم این است که خدا کفار را فریفته است تا ایمان نیاورند و عذاب ببینند.
فریب الهی زیبایی فریبا بخشیدن به گناهکاری ها ست:
صرف مواد الکلی و عیاشی و غیره
اگر منظورش این باشد، می توان گفت که کریم لذات غریزی را به حساب فریب الهی می گذارد.
﴿وَكَذَٰلِكَ جَعَلْنَا فِي كُلِّ قَرْيَةٍ أَكَابِرَ مُجْرِمِيهَا
لِيَمْكُرُوا فِيهَا ۖ وَمَا يَمْكُرُونَ إِلَّا بِأَنفُسِهِمْ وَمَا
يَشْعُرُونَ﴾
[ الأنعام: ۱۲۳]
و بدين سان در هر قريه‌اى مجرمانشان را بزرگانشان قرار داديم تا در آنجا مكر كنند،
ولى نمى‌دانند كه جز با خود مكر نمى‌ورزند.
کریم
در این آیه،
ارتقای مجرمان به مقام بزرگان به نیت عوامفریبی
را
امری الهی جا می زند و نه امری جامعتی و شخصی و طبقاتی.
کریم
ضمنا
از دیالک تیک مکر پرده برمی دارد:
از دیالک تیک خام فریبی (عوام فریبی) و خودفریبی
قضیه واقعا هم از این قرار است:
هر خام فریبی باید هم خودفریب باشد.
در غیر این صورت، فریبش کارگر و مؤثر نمی افتد.
کسی که به اشاعه خریت و خردستیزی در جامعه مبادرت می ورزد،
اندک اندک
خودش هم خر و خردستیز می شود.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر