زندگی مارکس و انگلس (۳۳۵)

    

 هاینریش گمکوف

برگردان

شین میم شین

 

فصل بیست و دوم

شخصیت مورد اعتماد جنبش کارگری بین المللی

 

۱۰

قابله انترناسیونال دوم

 

پیروزی سوسیال ـ دموکراسی آلمان بر بیسمارک و قانون ننگینش

به

اعتبار بین المللی خارق العاده سوسیال ـ دموکراسی آلمان منجر شد.

 

مهمتر این بود که چند ماه قبل از آن،

در ماه ژوئیه سال ۱۸۸۹

احزاب و سازمان های کارگری اروپا و امریکا که موضع انقلابی داشتند،

در کنگره کارگری ئی در پاریس در سازمان مشترکی مجددا گرد آمدند

و

در انترناسیونال به اصطلاح دوم متحد شدند.

 

در این مورد

حزب سوسیال ـ دموکرات آلمان و حزب کارگری فرانسه

سهم تعیین کننده ای به عهده داشتند.

 

قابله انترناسیونال دوم

اما

فریدریش انگلس بود.

 

در اواخر سال های ۸۰ قرن ۱۹

 انگلس

شاهد اوجگیری جنبش کارگری در کلیه کشورهای سرماهی داری

بود.

 

اعتصابات بیشماری شعله ور شدند

که

چه بسا

خصلت مبارزات توده ای به خود گرفتند.

در خیلی جاها

سندیکاهای کارگری جدید تشکیل یافتند.

همه جا

تمایل نیرومندی به وحدت بین المللی کارگری نمودار می شد.

 

اما فقط سازمان های انقلابی نبودند که بر وحدت نیروها پافشاری می کردند.

 

احزاب رفرمیستی

قبل از همه در فرانسه و انگلستان

نیز

در صدد تشکیل کنگره بین المللی ئی (انترناسیونالی) بودند تا به تقویت نفوذ خود نایل آیند.

 

 انگلس

در این شرایط

تدارک کنگره کارگری مارکسیستی

را

جامه عمل پوشاند.

 

اگرچه سرش به انتشار جلد سوم «کاپیتال» گرم بود و وقت سر خاراندن نداشت.

(مارکس و انگلس، «کلیات»، جلد ۳۷، ص ۲۰۰)

 

 انگلس

چندین ماه بخش اعظم اوقات خود را صرف تدارک سیاسی اساسی کنگره ای کرد که از بدو تشکیل

آشکارا

در مواضع کمونیسم علمی بود.

 

 انگلس

در نامه های متعددی به آگوست ببل، ویلهلم لیبکنشت، لاورا و پل لافارگ و دیگر رهبران کارگری

به دادن رهنمودهای تاکتیکی برای جلب متحد و آچمز کردن رفرمیست ها مشغول بود.

 

ادامه دارد.