زندگی مارکس و انگلس (۳۴۷)

     

 هاینریش گمکوف

برگردان

شین میم شین

 

فصل بیست و سوم 

نیازمندی طبقه کارگر به صلح

 

۹

هفتادمین سالروز تولد انگلس

 

 انگلس

در ماه نوامبر سال ۱۸۹۰

۷۰ ساله شد.

 

در ماه های قبل هم احساس شادی می کرد و هم احسان اندوه.

 

شادمانی او به دلیل پیروزی سوسیال ـ دموکراسی آلمان بر «قانون سوسیالیست ها» و بیسمارک

ـ  بانی فکری این قانون ـ

 بود.

 

 شادمانی دیگر انگلس

به دلیل تظاهرات غول آسای پرولتاریای بین المللی به مناسبت اول ماه مه سال ۱۸۹۰ بود.

 

در کنگره مؤسسان (تأسیسی) انترناسیونال دوم در سال ۱۸۸۹

نمایندگان شرکت کننده در کنگره

تصمیم گرفته بودند

که

همه ساله در اول ماه مه

«تظاهرات بین المللی بزرگی»

در راه نیل به آماج های زیر صورت گیرد:

۸ ساعت کار در روز

قوانین حفاظت از کارگران

بر ضد نقشه های جنگ افروزانه و تحریکات جنگی طبقات اجتماعی استثمارگر.

 

با اتخاذ این تصمیم

روز جشن و رزم بین المللی طبقه کارگر

تولد یافته بود.

 

 انگلس

در تدارک تظاهرات اول ماه مه توسط  کارگران لندن شرکت داشت.

 

چون کارگران قادر به تعطیل کارخانه ها در اول ماه مه نشدند،

تظاهرات ماه مه در ۴ ماه مه که روز تعطیل (یکشنبه) بود، در هایدپارک در مرکز شهر لندن صورت گرفت.

 

انگلس

تحت تأثیر این تظاهرات به آگوست ببل نوشت:

«خارق العاده بود.

من در صحنه سخنرانی در یکی از ۴ تریلی بزرگ بودم و قادر به دیدن کل توده شرکت کننده در تظاهرات نبودم.

ولی تا چشم کار می کرد، آدم بود:

۲۵۰ تا ۳۰۰ هزار نفر.

سه چهارم شرکت کنندگان در تظاهرات را کارگران تشکیل می دادند.

اولینگ لافارگ و استپنیاک از صحنه ای که من بودم، سخنرانی کردند.

من تماشاگر بودم و بس.»

 (مارکس و انگلس، «کلیات»، جلد ۳۷، ص ۴۰۰)

 

 انگلس

در آخر گزارش مفصل به ببل می نویسد:

«وقتی از تریلی کهنه پیاده می شدم، کله دو هوهنسولر (خان الخوانین آلمان) را در دست داشتم.»

(مارکس و انگلس، «کلیات»، جلد ۳۷، ص ۴۰۲)

 

ادامه دارد.