خود آموز خود اندیشی (۸۴۷)

  

شین میم شین

باب دوم

در احسان

حکایت بیست . یکم

(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۷۶)

ما به سوی آنچه دانش زمانه مان نموده، می رویم!

 

بگفتیم در باب احسان، بسی

ولیکن نه شرط است با هرکسی

 

بخور، مردم آزار را خون و مال

که از مرغ بد، کنده به، پر و بال

 

یکی را که با خواجه تو ست، جنگ

به دستش چرا می دهی چوب و سنگ

 

بر انداز بیخی، که خار آورد

درختی بپرور، که بار آورد

 

کسی را بده پایه مهتران

که بر کهتران سر ندارد گران

 

جهانسوز را کشته، بهتر چراغ

یکی به در آتش، که خلقی به داغ

 

هر آن کس که بر دزد رحمت کند

به بازوی خود کاروان می زند

 

جفاپیشگان را بده سر به باد

ستم، بر ستمدیده عدل است و داد.

 

ادامه دارد.