درنگی
از
مسعود بهبودی
«چرا احمدرضا احمدی شاعر مهمی در شعر مدرن ایران است؟»
احمدرضا احمدی
این سرتیتر فرمایش احمدرضا احمدی است.
حریف بی اعتنا به رهنمودهای فرزانه ترین شاعر و شخصیت کشور و حتی جهان،
در سنت فاشیست ها و فوندامنتالیست ها، شروع به خودستایی کرده است
که
هم تعجب انگیز است، هم تهوع انگیز و هم ترحم انگیز.
معلوم نیست که من ـ زورش از مفاهیم مهم و مدرن چیست.
ما که در زمینه ادبیات و شعر و قصه
خرتر از بقیه نیستیم،
پس از شنیدن خبر مرگش با نامش آشنا شده ایم.
۱
«من حرفی دارم که فقط شما بچه‌ها باور می‌کنید»
و
بهترین تعریف از «سادگی بعد از پیچیدگی»
را
می‌توان «دستگاه پیچیده شناختی کودک» دانست،
«دستگاهی شناختی» که هیچ «مهارتی در دروغ گفتن» نیاموخته و به همین دلیل بهترین زمین است برای کاشتن بذر شعر با ویژگی «سادگی بعد از پیچیدگی».
این اتوبیوگرافیی هنری حریف از زبان خودش است:
برای تعریف خویشتن خویش،
حریف
حرفی دارد.
مخاطب حریف از خود راضی اما نه بالغ جماعت، بلکه اطفال اند.
چرا و به چه دلیل؟
چرا باید مهم ترین شاعر به خیال خود در شعر مدرن کشور
خود را برای کودکان ناقص العقل معرفی کند و به بالغان و خردگرایان و عالمان و عاقلان؟
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر