پروفسور دکتر ورنر نویمن
پروفسور دکتر ولفگانگ
برگردان
شین میم شین
۱۹
· در ادبیات منطقی معاصر (به ویژه مؤلفین پوزیتیویست) اغلب به جای معنی کلمه، جمله را به کار می برند.
· مراجعه کنید به پوزیتیویسم
پوزیتیویسم و نئوپوزیتیویسم
http://mimhadgarie.blogfa.com/post/11693
۲۰
· آنها مفهوم «جمله» و یا «حکم» را به معنای «جمله حکمی» به کار می برند و «ارزش حقیقت» را به جای این که به احکام نسبت دهند، به «جملات حکمی» نسبت می دهند.
(این کسب و کار پوزیتیویسم،
فرمی از فرمالیسم است:
کلمه ویا واژه فرم و قالب مفهوم است
و
جمله، فرم حکم ویا فکر است.
حضرات فرم را به صور کلمه و یا جمله مطلق می کنند تا محتوا (مفهوم و حکم ویا فکر) را ماستمالی کنند.
مترجم)
۲۱
· این روش را می توان در حوزه منطق قبول کرد.
· زیرا آنجا به سبب مناسبت دو جانبه میان جمله حکمی و حکم ما نه با اندیشه، بلکه با علامت سر و کار داریم.
۲۲
· این روش اما از نقطه نظر معرفتی ـ نظری مطرود است.
· زیرا اندیشه ها با فرم وجودی زبانی شان یکی نیستند و مشخصات اندیشه ها با مشخصات فرم وجودی شان تفاوت دارند.
۲۳
· گفتن این که جمله حکمی (ج) حقیقی است، فقط می تواند به عنوان قناعت کلام چنین تفسیر شود که «جمله حکمی (ج) به معنی حکم واقعی است.»
۲۴
· «ارزش حقیقت» یک جمله حکمی با «ارزش حقیقت» یک حکم یکسان نیست.
پایان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر