شین میم شین
باب اول
در عدل و تدبیر و رأی
حکایت نوزدهم
(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۵۱ ـ ۵۲)
بخش دهم
ما به سوی آنچه دانش زمانه مان نموده، می رویم!
گرت خویش دشمن شود، دوستدار
ز تلبیس ایمن مشو، زینهار
که گردد درونش، به کین تو ریش
چو یاد آیدش مهر پیوند خویش
بداندیش را لفظ شیرین مبین
که ممکن بود زهر در انگبین
کسی جان از آسیب دشمن ببرد
که مر دوستان را به دشمن شمرد
نگه دارد آن شوخ در کیسه در (گوهر)
که بیند همه خلق را کیسه بر
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر