محمدابراهیم باستانی پاریزی
(۳ دی ۱۳۰۴ پاریز – ۵ فروردین ۱۳۹۳ تهران)
درنگی
از
میم حجری
وین عجب کاین چرخ اگر بر میل دانایان نگشت
هم نماند آخر به کام حرص دولتیارها
معنی تحت اللفظی:
اگرچه چرخ روزگار بر وفق مراد دانایان نگشته،
اما نهایتا به کام دولتیارها هم نمانده است.
شاعر
در این بیت شعر،
دیالک تیک طبقه حاکمه و توده را ماستمالی و انکار و فراموش می کند
و
جامعه را به دو «طبقه» من در آوردی دولت یارها و دانایان طبقه بندی می کند.
بدین طریق
هم توده و نقش تاریخساز توده
به کلی نفی و انکار و فراموش می شود
و
هم طبقه حاکمه که همه کاره در هر جامعه است.
ضمنا
مبارزه طبقاتی میان دو طبقه اصلی جامعه
مثلا میان اشراف فئودال و روحانی (طبقه حاکمه) و توده رعیت و پیشه ور و بورژوازی (توده)
جای خود را به مبارزه میان دولتیارها و دانایان می سپارد.
دولت و سیاست و هیئت حاکمه (دولتیارها)
از اجزای مهم روبنای ایده ئولوژیکی هر جامعه اند
و
در واقع
نهادها و نمایندگان سیاسی طبقه حاکمه اند که در پشت پرده تصمیم می گیرد و تعیین تکلیف می کند.
اما
منظور شاعر از دانایان کذایی چیست؟
دلیل طبقاتی دولت ستیزی و سیاست ستیزی شاعر چیست؟
برای پیدا کردن پاسخ به این پرسش باید پرسید:
دولت و سیاست چیست؟
دولت مورد نظر شاعر،
نه دولت به مثابه یکی از اجزای مهم روبنای ایده ئولوژیکی،
بلکه به معنی پدیده مدرن بورژوایی ـ کاپیتالیستی است
که نافی رادیکال سیستم خانخانی و ملوک الطوایفی فئودالی است.
ایدئال و آرمان شاعر مرتجع
احتمالا
برگشت به حکومت خانخانی و ملوک الطوایفی فئودالی است.
ما هنوز با اشعار و آثار شاعر آشنایی نداریم تا دست به داوری قطعی بزنیم.
همین خط مشی سیاسی شاعر
را
امروز اجامر نئوفاشیسم از قبیل ترامپ و غیره نیز نمایندگی می کنند:
آنها هم هیئت حاکمه را تحت عنوان نخبگان (الیت ها) و دادگستری و خبرنگاری بورژوایی ـ امپریالیستی را مورد حمله چپنمایانه قرار می دهند و توده بینوای محروم از حزب توده را به دنبال می کشند، خرمن رأی توده را درو می کنند و به دنبال نخود سیاه خطرناکی می فرستند
و
مبارزه طبقاتی از بالا را حدت و شدت می بخشند.
اگر فاشیسم همه بدبختی های جوامع طبقاتی را به گردن یهودیان و کمونیست ها و کولی ها می انداخت،
نئوفاشیسم به گردن آوارگان و خارجیان و مهاجران و خبرنگاران می اندازد
و
استثمار توده های مهاجر را حدت و شدت وحشت انگیزی می بخشد.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر