آهِ آینه

امیر هوشنگ ابتهاج (سایه)  

آهِ آینه 

هنر گام زمان 

(تهران، پاییز ١٣٦١)  

·        او را ز گیسوانِ بلندش شناختند.

·        ای خاک، این همان تن پاک است؟

·        انسان همین خلاصه ی خاک است؟

·        وقتی که شانه می زد

·        انبوهِ گیسوان بلندش را،

·        تا دور دستِ آینه می راند

·        اندیشه خیالپسندش را

·        او با سلام صبح

·        ـ خندان ـ  گلی ز آینه می چید.

·        دستی به گیسوانش می برد

·        شب را کنار می زد،

·        خورشید را در آینه می دید

·        اندیشه ی بر آمدن روز

·        بارانی از ستاره فرو می ریخت

·        در آسمان چشم جوانش

·        آنگاه آن تبسُم شیرین

·        در می گشود بر رخ آیینه

·        از باغ آفتابی جانش

·        دزدان کور آینه، افسوس

·        آن چشم مهربان را

·        از آستان صبح ربودند

·        آه، ای بهار سوخته،

·        خاکستر جوانی،

·        تصویر پر کشیده ی آیینه ی تهی،

·        با یاد گیسوان بلندت

·        آیینه در غبار سحر آه می کشد

·        مرغان باغ بیهده خواندند

·        هنگام گل نبود

پایان

ویرایش از دایرة المعارف روشنگری