گونتر هیدنبرگردان شین میم شین
• مبارزه طبقاتی در جامعه طبقاتی نیروی محرکه تعیین کننده پیشرفت اجتماعی است.
• تمامت تاریخ جوامع تاکنونی ـ به استثنای جامعه اولیه ـ تاریخ مبارزات طبقاتی بوده است.
• «آزاد و برده، شریف و عامی، ارباب و رعیت، استاد کار و شاگرد و به سخن کوتاه، ستمگر و ستمکش در تضاد مستمر با یکدیگر قرار داشته اند و به جنگ لاینقطع ـ گاه آشکار و گه پنهان ـ بر ضد یکدیگر پرداخته اند، که هر بار یا به تحول انقلابی جامعه منجر شده و یا به نابودی مشترک هر دو طبقه مخالف.»
• مبارزه طبقاتی قانونمندی عینی توسعه اجتماعی در جامعه طبقاتی را تشکیل می دهد.
• مبارزه طبقاتی از جایگاه متضاد طبقات در سیستم معین تولید اجتماعی و از تضادهای ناشی از منافع طبقاتی سرچشمه می گیرد.
• مبارزه طبقاتی میان بورژوازی و پرولتاریا در جامعه سرمایه داری از مالکیت خصوصی بر وسایل تولید نشئت می گیرد.
• سرمایه داران کارگران را مورد استثمار قرار می دهند و می کوشند که استثمار را ابدی سازند.
• طبقه کارگر که در جامعه کاپیتالیستی فاقد وسایل تولید است و نیروی کارش را به سرمایه داران می فروشد، بر ضد استثمار به مبارزه برمی خیزد و بنا بر جایگاه عینی خویش علاقه مند پایان دادن به بردگی کار مزدوری کاپیتالیستی است.
• منافع طبقاتی بورژوازی و پرولتاریا بطور عینی متضاد و آشتی ناپذیرند.
• آنتاگونیسم میان این طبقات که منوط به شیوه تولید کاپیتالیستی است و ناشی از آن است، در چارچوب این شیوه تولید غیر قابل حل است.
• برای حل این آنتاگونیسم باید مناسبات تولیدی کاپیتالیستی و مؤسسات روبنائی محافظ و پشتیبان آن در هم شکسته شوند.
• مبارزه میان طبقات آنتاگونیستی بطور عینی مشروط می شود و ضرورت دارد.
• زیرا پیشرفت اجتماعی در جامعه طبقاتی تنها از طریق مبارزه طبقاتی می تواند جامه عمل پوشد و جامعه از فرماسیون اجتماعی نازل به فرماسیون اجتماعی عالی تر بگذرد.
• مبارزه طبقاتی میان استثمار شوندگان و استثمار کنندگان، میان ستمکشان و ستمگران در جریان توسعه اجتماعی فرم های متنوعی به خود می گیرد.
• مبارزه طبقاتی کنونی طبقه کارگر و متحدینش به خاطر صلح، دموکراسی و سوسیالیسم نیز فرم های متنوعی به خود گرفته است.
فرم های اصلی مبارزه طبقاتی پرولتری
• مارکسیسم ـ لنینیسم میان سه فرم اصلی مبارزه طبقاتی فرق می گذارد:
1
مبارزه اقتصادی
• مبارزه اقتصادی ـ بلحاظ تاریخی ـ اولین فرم مبارزه طبقاتی پرولتری است.
• مبارزه طبقه کارگر در همه کشورها با مبارزه در راه منافع اقتصادی اش آغاز می شود:
• مبارزه برای بالاتر بردن سطح دستمزدها
• مبارزه برای کاهش ساعات کار
• مبارزه برای بهبود شرایط کار.
• مبارزه اقتصادی برای طبقه کارگر از اهمیت حیاتی جدی برخوردار است.
• زیرا بدین وسیله، درجه استثمار تعدیل می شود و از سقوط طبقه کارگر به قهقرای ذلت و بی خانمانی جلوگیری می شود.
• مبارزه اقتصادی در کلیه مراحل مبارزه رهائی بخش پرولتری نیز یکی از فرم های مهم مبارزه باقی می ماند، بویژه بر ضد تأثیرات اجتماعی انقلاب علمی ـ فنی در کاپیتالیسم، بر ضد پیامدهای اقتصادی سیاست تسلیحاتی و بر ضد از بین بردن دستاوردهای اجتماعی طبقه کارگر که در طی مبارزه ای طولانی کسب کرده است.
• مبارزه اقتصادی اما فقط برای بهسازی وضع مادی زندگی طبقه کارگر نیست.
• مبارزه اقتصادی جهت سازمان یابی طبقه کارگر و توسعه شعور طبقاتی آن از اهمیت بزرگی برخوردار است.
• زیرا به قول لنین، «مبارزه به خاطر بهبود فوری و بیواسطه وضع زندگی کارگران می تواند عقب مانده ترین اقشار توده های تحت استثمار را تکان می دهد و به تربیت واقعی آنها منجر شود و در دوران انقلابی در عرض چند ماه، از آنها لشکری از مبارزان سیاسی تشکیل دهد.»
• اما علیرغم این، نباید به نقش مبارزه اقتصادی پربها داده شود و مبارزه طبقاتی پرولتری در این فرم مبارزه خلاصه شود، آن سان که رفرمیسم و اکونومیسم موعظه می کنند و انجام می دهند.
• مراجعه کنید به رفرمیسم، اکونومیسم.
• مبارزه اقتصادی می تواند در چارچوب کاپیتالیسم به بهبود وضع اقتصادی و اجتماعی طبقه کارگر (اغلب بطور موقت) منجر شود، اما نمی تواند تغییری در مناسبات مالکیت، طبقات و قدرت پدید آورد.
• مبارزه اقتصادی به تنهائی نمی تواند بساط نظام مبتنی بر استثمار سرمایه داری را برچیند.
• اعتصاب مهمترین وسیله در مبارزه اقتصادی است.
• ما باید میان سه نوع اعتصاب فرق بگذاریم:
• اعتصاب در کارخانه و مؤسسه واحد.
• اعتصاب در رشته تولیدی واحد.
• اعتصاب عمومی که حیات اقتصادی را در سراسر کشور فلج می کند.
• در حال حاضر اعتصاب در کشورهای کاپیتالیستی بر ضد افزایش قیمت ها، افزایش مالیات و کاهش خدمات اجتماعی دولت، خصلت عام کسب کرده است.
• اعتصاب بر ضد تحمیل مخارج روز افزون تسلیحاتی بر کارگران، نه فقط خصلت مبارزه اقتصادی، بلکه همزمان خصلت مبارزه سیاسی دارد.
• زیرا این مبارزه ـ ماهیتا ـ تمامت سیستم امپریالیستی حاکم را نشانه می گیرد.
2
مبارزه سیاسی
• مبارزه سیاسی فرم تعیین کننده مبارزه طبقاتی پرولتاریا ست.
• در این فرم مبارزه طبقاتی، دیگر کارگران یک کارخانه و مؤسسه و یا کارگران یک رشته صنعتی برای احقاق خواست های اقتصادی و اجتماعی خویش بر ضد سرمایه داران مربوطه مبارزه نمی کنند.
• در این فرم مبارزه طبقاتی، طبقه کارگر برای احقاق حقوق سیاسی خویش و در تحلیل نهائی برای براندازی سیستم کاپیتالیستی به مبارزه بر ضد طبقه سرمایه داران بطور کلی برمی خیزند.
• مبارزه سیاسی بر ضد دولت بورژوائی صورت می گیرد.
• مبارزه طبقه کارگر بر ضد طبقه سرمایه داران باید هم ضرورتا یک مبارزه سیاسی باشد.
• زیرا دولت بورژوائی حافظ و مدافع منافع اقتصادی سرمایه داران و قبل از همه، مالکیت کاپیتالیستی بر وسایل تولید است.
• از این رو، طبقه کارگر برای امحای استثمار کاپیتالیستی باید قدرت سیاسی بورژوازی را در هم بشکند، دولت کاپیتالیستی را خرد کند و قدرت سیاسی را تسخیر کند.
• مبارزه طبقاتی پرولتری زمانی می تواند انقلابی، پیگیر و قاطع باشد که سیاست را و در سیاست، جنبه های ماهوی را در برگیرد و این به معنی برقراری دیکتاتوری پرولتاریا ست.
• تفاوت بنیادی مارکسیست ـ لنینیست ها با سوسیالیست های راستگرا، رفرمیست ها و رویزیونیست ها در همین جا ست.
فرم های مبارزه سیاسی پرولتاریا
• مبارزه سیاسی پرولتاریا فرم های بیشماری به خود می گیرد:
1
• تظاهرات
2
• انتخابات
3
• استفاده از پارلمان (مجلس)
4
• اعتصاب سیاسی
5
• اعتصاب عمومی
6
• قیام مسلحانه
*****
• اینکه کدام فرم مبارزه سیاسی در پله های توسعه معین مبارزه رهائی بخش پرولتری از اهمیت درجه اول برخوردار است، به شرایط تاریخی مشخص بستگی دارد.
• حزب مارکسیستی ـ لنینیستی باید استفاده از همه فرم های مبارزه سیاسی را بیاموزد.
• حزب مارکسیستی ـ لنینیستی باید فرم های مبارزه برونمجلسی را با فرم های مبارزه درونمجلسی، فرم های مبارزه قانونی و علنی را با فرم های مبارزه غیر قانونی و مخفی به هم پیوند دهد.
3
مبارزه ایدئولوژیکی
• سومین فرم مبارزه طبقاتی را مبارزه ایدئولوژیکی تشکیل می دهد.
• در این فرم مبارزه طبقاتی، ایدئولوژی بورژوائی مورد حمله قرار می گیرد، به عقب رانده می شود، بی اعتبار می گردد و ضمنا طبقه کارگر به شعور سوسیالیستی مجهز و تربیت می شود.
• این بدان معنی است که طبقه کارگر به منافع طبقاتی خویش، به رسالت تاریخی خویش و به وظایف انقلابی خویش آگاه می گردد.
• جایگزین ساختن ایدئولوژی بورژوائی در ضمیر طبقه کارگر با ایدئولوژی سوسیالیستی در روندی درازمدت و بغرنج صورت می گیرد.
• حزب مارکسیستی ـ لنینیستی که تجسم مادی وحدت جنبش کارگری با سوسیالیسم علمی است، باید با مبارزه ای مستمر بر ضد کلیه فرم های نمودین ایدئولوژی بورژوائی و با بردن سوسیالیسم علمی به میان طبقه کارگر و متحدینش، رهائی از استثمار و ستم را امکان پذیر سازد.
• مبارزه ایدئولوژیکی فقط در صورتی می تواند موفقیت آمیز باشد که آن در پیوند تنگاتنگ با مبارزه اقتصادی و سیاسی صورت گیرد.
• به قول لنین، «تربیت واقعی توده ها هرگز نمی تواند مجزا از مبارزه سیاسی و بویژه انقلابی مستقل خود توده ها و در خارج از آن صورت گیرد.
• تنها مبارزه است که توده های تحت استثمار را تربیت می کند.
• تنها مبارزه است که توده ها را به میزان قدرت خویش واقف می سازد، افق دیدشان را وسعت می بخشد، لیاقت و توانائی شان را ارتقا می دهد، فهم شان را روشن می سازد و اراده شان را استحکام می بخشد.»
*****
• سه فرم اصلی یاد شده مبارزه طبقاتی وحدتی ناگسستنی با هم برقرار می سازند و در پراتیک اجتماعی به یکدیگر بدل می شوند.
• سه فرم اصلی مبارزه طبقاتی سه طرف مختلف مبارزه واحد پرولتاریا را تشکیل می دهند.
• به قول کلاسیک های مارکسیسم، «مبارزه (مقاومت در برابر سرمایه داران) در سه جنبه تئوریکی، سیاسی و عملی ـ اقتصادی در هماهنگی، در پیوند و بر طبق نقشه و برنامه صورت می گیرد.»
• بدین طریق است که جنبش کارگری ـ بشرط حفظ وحدت و یکپارچگی خویش ـ شکست ناپذیر می گردد.
ادامه دارد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر