خود آموز خود اندیشی (۸۸۴)

شین میم شین

بوستان

باب سوم

در عشق و مستی و شو

مقدمه

بخش اول

(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۷۸)

ما به سوی آنچه دانش زمانه مان نموده، می رویم!

 

خوشا وقت شوریدگان غمش

اگر زخم بینند و گر مرهمش

 

گدایانی از پادشاهی نفور

به امیدش اندر گدائی صبور

 

دمادم شراب الم در کشند

و گر تلخ بینند، دم در کشند

 

نه تلخ است، صبری که بر یاد او ست

که تلخی شکر باشد از دست دوست

 

ملامت کشانند مستان یار

سبکتر برد اشتر مست، بار

 

اسیرش نخواهد رهائی ز بند

شکارش نجوید خلاص از کمند

 

سلاطین عزلت، گدایان حی

منازل شناسان گم کرده پی

 

به سر وقت شان خلق ره کی برند؟

که چون آب حیوان به ظلمت در اند

 

چو بیت المقدس، درون پر قباب

رها کرده دیوار بیرون خراب

 

چو پروانه، آتش به خود در زنند

نه چون کرم پیله به خود در تنند

 

دلارام در بر، دلارامجوی

لب از تشنگی خشک، بر طرف جوی

 

نگویم که بر آب قادر نی اند

که بر شاطی نیل مستسقی اند.

 

ادامه دارد.