میم حجری
دو فرومایگی را هرگز نمی توان بخشید:
۱
فرومایگی خدمت به منافع خود، علیه منافع جامعه
۲
فرومایگی خدمت به ستمگران و تاراجگران تاریخ، علیه عدالت و حقیقت.
طبری
قادر و یا مایل به ارائه تعریفی از واژه گل و گشاد فرومایگی نیست.
ارائه تعریف علمی استانداردی از مفاهیم اخلاقی
آسان و امکان پذیر هم نیست.
فرومایگی
یکی از محبوب ترین و مهم ترین مفاهیم آرتور شوپنهاور و فریدریش نیچه هم است.
آنها
گله توده و پرولتاریا
را
فرومایه می نامند
و
همه بدبختی های ریز و درشت جامعه
را
به
گردن آنها می اندازند
ما باید سعی کنیم از این طبقه بندی سوبژکتیو طبری
تعریفی برای فرومایگی استخراج کنیم:
طبری
بدترین انواع فرومایگی
را
اولا
خدمت به منافع خود، علیه منافع جامعه
می داند:
از همین مفهوم طبری
بیگانگی او با دیالک تیک به طور کلی آشکار می گردد:
هر کس لبی از سر چشمه دیالک تیک تر کرده باشد،
می داند که فرد در دیالک تیک فرد و جامعه وجود دارد.
این بدان معنی است
که
منافع فردی هر کس
در دیالک تیک منافع فردی و منافع جامعتی قرار دارد.
با توجه به این دیالک تیک، می توان به این نتیجه رسید
که
طبری
همه ابنای بشر
را
یعنی
حتی خویشتن خویش
را
فرومایه می داند.
برای اینکه کسی یافت نمی شود که منافع فردی اش در تضاد با منافع جامعه نباشد.
۲
خدمت به منافع خود، علیه منافع جامعه
از این مفهوم طبری
ضمنا
طرز تفکر دوئالیستی او آشکار می گردد:
طبری در بی خبری از دیالک تیک منافع فردی و منافع جامعتی،
به
دوئالیسم منافع فردی با منافع جامعتی می رسد.
یعنی
به
انکار وحدت منافع فردی با منافع جامعتی می رسد.
طبری
خیال می کند
که
هر کس خادم منافع خود باشد،
خواه و ناخواه
خاین به منافع جامعه است.
بنا بر طرز تفکر دوئالیستی طبری
اعضای جامعه بشری
بر سر دو راهی زیر ایستاده اند:
۱
خودپرستی (اگوئیسم) ضمن جامعه ستیزی
خدمت به منافع خود ضمن خیانت به منافع جامعه
۲
خودستیزی (اگو نیهلیسم) ضمن جامعه گرایی
خدمت به منافع جامعه ضمن خیانت به منافع خود.
استالینیسم
همین
است.
بی دلیل نیست
که
استالینیست ها
بدترین دشمنان دیالک تیک اند.
یعنی
از پیروان ادوارد برنشتین ـ مؤسس سرشناس رویزیونیسم ـ اند.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر