پروفسور دکتر مانفرد بور
پروفسور دکتر وینفرید شرودر
پروفسور دکتر ورنر شوفنهاور
برگردان
شین میم شین
۱
ایدئالیسم عینی
افلاطون
(۴۴۷ ق. م. ـ ۳۴۷ ق. م.)
فیلسوف یونان باستان و از شاگردان سقراط
۱
· ایدئالیسم عینی به مثابه یک سیستم فلسفی قطعی کامل توسط افلاطون بنیانگذاری شده است.
۲
· مهمترین مظاهر ایدئالیسم عینی عبارتند از تومیسم (توماس فون اکوین) در قرون وسطی و فلسفه های لایب نیتس و هگل در عصر جدید بورژوائی.
۳
· سمتگیری های فلسفه بورژوائی معاصر که عمدتا خصلت ایدئالیستی ـ عینی دارند، به شرح زیرند:
الف
· نئوهگلیانیسم
ب
· نئو اونتولوژی
پ
· نئوتومیسم.
۴
· وجه مشترک اصلی این فرم های ایدئالیسم عینی عبارت از این است که در احکام فلسفی آنها اگر چه وجود عینی جهان خارج به رسمیت شناخته می شود، اما فقط به عنوان نتیجه کردوکار روحی خلاق، به مثابه تجسم (جسمیت یافتن) و یا شکوفائی یک اصل ماورای طبیعی، ایده ای و روحی عینی (خدا، روح مطلق، خرد مطلق و امثالهم) که گویا در خارج از شعور انسانی وجود دارند، به رسمیت شناخته می شود.
۵
· ایدئالیسم عینی بنا بر ریشه های معرفتی ـ نظری اش، راه حلی برای مسئله اساسی فلسفه ارائه می دهد که در آن تفکر (شعور) به مثابه یک کل و یا به مثابه فرم های فکری معین (مثلا مفاهیم در فلسفه افلاطون و مجموعه روند تاریخی شناخت در فلسفه هگل) عینیت می یابند و مطلق می شوند.
· آنسان که فرم مخدوش و یا وارونه ای از انعکاس واقعیت عینی به دست می آید.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر