شین میم شین
باب دوم
در احسان
حکایت سیزدهم
(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۶۶)
بخش سوم
۱
یقین، دیده مرد، بیننده کرد
شد و تکیه بر آفریننده کرد:
کزین پس، به کنجی نشینم چو مور
که روزی نخوردند، پیلان، به زور
معنی تحت اللفظی:
مرد به رزاقیت خدا ایمان آورد و تصمیم گرفت که مثل روباه شل گوشه ای بنشیند و منتظر رزق مقرره خود باشد.
محک و معیار کشف حقیقت،
از نظر مارکس و خواجه شیراز،
پراتیک (تجربه) است.
مرد با تجربه شخصی ماجرای تغذیه روباه،
با تکیه بر امپیری (تجربه)،
بر اساس فاکت حاصل از پراتیک زنده زندگی،
شک و تردید از دل می زداید و به یقین می رسد.
سعدی در این بیت شعر
دیالک تیک شک و یقین را به خواننده می آموزد.
مرد
به قول شاملو
«یقین گمشده اش»
را
می یابد
و
مثل شاملو
«بازش نمی دهد.»
مرد همه تکیه گاه های زمینی را رها می کند و به آفریننده تکیه می کند.
سعدی
تا اینجا
اشکال و ایرادی به مرد اندیشنده و قادر به استنتاج منطقی نمی گیرد.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر