۱۴۰۱ خرداد ۱۰, سه‌شنبه

درنگی در اندیشه ای (۸۹)

https://scontent-ham3-1.xx.fbcdn.net/v/t39.30808-6/285477697_356415163254552_7728076362928754891_n.jpg?_nc_cat=103&ccb=1-7&_nc_sid=730e14&_nc_ohc=fX2eqRZdrPcAX9ckno6&tn=lp_jreg-xBfCi1Ow&_nc_ht=scontent-ham3-1.xx&oh=00_AT937EjNdapoQqtX6DdPp1of9tTDEAXgwvCtQ1htaT39Jw&oe=629BE79B

میم حجری

 

کارگران
در سال ۱۹۰۰ سندیکا داشتند
و
اگر سرمایه دار مزد کافی نمی داد
کارخانه را به آتش می کشیدند.
اکنون در سال ۲۰۲۲
۶۰ ساعت در هفته جان می کنند و دستمزد بخور و نمیر دریافت می کنند.
حریف آلمانی

اولا
کارگران در سال ۱۹۰۰
فقط سندیکا نداشتند.
بلکه علاوه بر سندیکا
حزب انقلابی ـ کارگری ـ کمونیستی هم داشتند
که رهبری کارگران و سندیکاهای کارگری را در دست داشت.

ثانیا
کارگران
کودن و خر و آنارشیست و بی شعور نبودند تا به دلیل دستمزد نازل
کارخانه را به آتش بکشند.
 
کارگران 
در صدد تسخیر قدرت سیاسی و تصاحب کارخانه و کل وسایل تولید بودند.

کارگران
 اهل انقلاب بودند و نه طرفدار آنارشیسم و آتش افروزی و ترور و خودستیزی.

ثالثا
اکنون نه کارگران سندیکای واقعی دارند و نه حزب مارکسیستی ـ لنیینستی.
به همین دلیل
به دنبال فاشیست ها و فوندامنتالیست ها و آنارشیست های ضد کارگری و ضد خلقی و ضد عقلی افتاده اند و تیشه بر ریشه خود می زنند

پایان

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر