پنجره ی خاموش
نادر نادرپور
برگرفته
از
دفتر شعر گیاه و سنگ نه ، آتش
تو هر غروب ، نظر می کنی به خانه ی من
دریغ !
پنجره خاموش و خانه تاریک است
هنوز یاد مرا پشت شیشه می بینی
که از تو دور ، ولی با دل تو نزدیک است
هنوز ، پرده تکان می خورد ز بازی باد
ولی دریغ که در پشت پرده نیست، کسی
در آن اجاق کهن ، آتش نمی سوزد
در آن اتاق تهی ، پر نمی زند، مگسی
هنوز بر سر رف ، برگ های خشکیده
نشان آنهمه گل های رفته بر باد است
هنوز روی زمین ، پاره عکس های قدیم
گواه آنهمه ایام رفته از یاد است
درخت پیچک ایوان ما ، رمیده ز ما
گشوده سوی درختان دوردست آغوش
ستاره ها ، همه در قاب شیشه محبوسند
قناریان ، همه در گوشه ی قفس خاموش
درون خانه ی ما ، گرمی نفس ها نیست
درون خانه ی ما ، سردی جدایی ها ست
درون خانه ی ما ، جشن دوستی ها نیست
درون خانه ی ما ، مرگ آشنایی ها ست
چه شد ، چگونه شد ، ای بی نشان کبوتر بخت
که خواب ما به سبکبالی سپیده گذشت
جهان کر است و من آن گنگ خوابدیده، هنوز
چه ها که در دل این گنگ خوابدیده گذشت
به گوش می شنوم هر شب از هجوم خیال
صدای گرم تو را در سکوت خانه، هنوز
برای کودک گریان، ترانه می خواندی
مرا ز خواب برانگیزد آن ترانه، هنوز
تو هر غروب ، نظر می کنی به خانه ی من
دریغ !
پنجره ، خاموش و خانه تاریک است
خیال کیست در آن سوی شیشه های کبود
که از تو دور ، ولی با دل تو نزدیک است
من از دریچه ، تو را در خیال می بینم
که خیره می نگری ماه شامگاهی را
سپس به اشک جگر سوز خویش ، می شویی
ز چشم کودکم، اندوه بی پناهی را
پایان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر