هاینریش گمکوف
برگردان
شین میم شین
فصل شانزدهم
۶
دو روز بعد
در شهرداری پاریس
کمون پاریس
اعلام موجودیت کرد.
وقتی که شورای کمون پاریس
«به نام خلق، اعلام موجودیت می کند»
۲۰۰ هزار کارگر
(که بیش از ۱۰۰ هزار نفر از آنان مسلح بوده اند)
هورا می کشند.
طبقه کارگر
برای اولین بار
در یکی از بزرگ ترین شهرهای جهان
حاکمیت بورژوازی
را
سرنگون می سازد
و
قدرت سیاسی
را
در دست می گیرد.
برای اولین بار در تاریخ بشری
انقلاب سوسیالیستی
شروع می شود.
اما
در آن زمان فقط تعداد قلیلی به این حقیقت امر پی می برند.
روشن تر از همه
مارکس و انگلس
در
لندن
با تب و تاب در انتظار هر خبر از پاریس انقلابی به سر می برند.
در پروتوکل دست نویسی شده ای از اجلاس شورای رهبری انترناسیونال در ۲۱ ماه مارس سال ۱۸۷۱ آمده است:
«انگلس توضیحی از اوضاع پاریس عرضه می دارد.
او اعلام می دارد که نامه های رسیده از پاریس در این هفته دال بر این بوده اند
که
سربازان ارتش فرانسه به توده های خلق پیوسته اند
و
شهر
اکنون در دست توده های خلق است.»
(مارکس و انگلس، «کلیات»، جلد ۱۷، ص ۶۳۰)
مارکس و انگلس و همرزمان در صفوف انترناسیونال
از این رخداد به وجد آمده بودند.
اگرچه مارکس و انگلس
چند ماه قبل
به دلیل بودن تناسب قوا به نفع ارتجاع،
به کارگران پاریس در زمینه قیام هشدار داده بودند،
اکنون
از کمونارهای پاریس بدون چون و چرا جانبداری می کردند.
مارکس و انگلس
برای اولین بار می بایستی راجع به مسئله ای ابراز نظر کنند
که
همین امروز هم در جنبش کارگری نقش بزرگی بازی می کند:
کمونیست ها نسبت به قیام زودرس توده های خلق چه موضعی باید بگیرند؟
مارکس و انگلس
مخالفان سرسخت هر نوع انقلاب ـ بازی بودند
و
بارها
علیه «رهبرانی» به چالش برخاسته بودند
که
با حسن نیت
قصد «انقلاب کردن در سر داشته اند.»
اما
وقتی که توده های خلق (مثل توده های خلق پاریس) به مبارزه بر می خیزند،
برای مارکس و انگلس تعللی روا نبوده است.
مارکس و انگلس
با این نظر که کمونیست ها زمانی باید از مبارزه توده های خلق پشتیبانی کنند که همه شرایط لازم برای موفقیت مبارزه فراهم آمده باشد،
به مخالفت برمی خیزند
و
اعلام می دارند:
«تاریخ جهانی را البته آسان تر می شد ساخت،
اگر مبارزه فقط تحت شرایط عاری از خطا با شانس و اقبال مناسب صورت می گرفت.»
(مارکس و انگلس، «کلیات»، جلد ۳۳، ص ۲۰۹)
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر