شین میم شین
باب دوم
در احسان
حکایت اول
(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۵۳)
بخش اول
ما به سوی آنچه دانش زمانه مان نموده، می رویم!
۱
مگردان غریب از درت بی نصیب
مبادا که گردی، به درها غریب
معنی تحت اللفظی:
گدا را دست خالی از در خانه ات نفرست
شاید روزی خودت به گدایی بیفتی
سؤال
سعدی
در این بیت شعر،
به تهدید توانگر می پردازد،
تهدیدی که به معنی توسعه و تعمیم دیالک تیک منفی داد و (۱) است.
جواب
سعدی در این بیت شعر، به تهدید توانگر می پردازد، تهدیدی که به معنی توسعه و تعمیم دیالک تیک منفی داد و ستد است :
اگر غریب را از درت بی نصیب بگردانی (داد منفی)، ممکن است که خدا تو را غریب در خانه این و آن کند، یعنی به دریوزگی بیندازد (ستد منفی).
سعدی در این بیت شعر، کلمه واحدی را به معانی مختلف به کار می برد.
به زبان فلسفی محتواهای مختلف را در فرم واحدی می گنجاند.
او غریب را هم به معنی بیگانه و آواره و بی کس به کار می برد و هم به معنی کسی که برای گدائی و دریوزگی شهر و دیار خود را ترک می کند و راهی دیار نا شناسی می شود.
سؤال
سعدی در این بیت شعر، ضمنا دیالک تیک بیم و (۲) را به شک دیالک تیک تهدید و (۳) بسط و تعمیم می دهد.
جواب
سعدی در این بیت شعر، ضمنا دیالک تیک بیم و امید را به شکل دیالک تیک تهدید و تطمیع بسط و تعمیم می دهد.
اگر غریب را از درت بی نصیب نگردانی، خدا تو را به گدائی دچار نخواهد کرد
و
همیشه توانگر خواهی ماند.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر