ﺑﯿﻤﺎﺭ
از دفتر هوای تازه
ﺍﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ
(۱۳۲۹)
ﺑﺮ ﺳﺮِ ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺳﻪﻫﺎ ﺩﺭﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﯽﺳﺖ
ﮐﺸﺘﯽِ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩﯾﯽ ﺧﻤﻮﺵ ﻧﺸﺴﺘﻪﺳﺖ
ﻟﯿﮏ ﻧﻪ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺩﮔﺮ ﻫﯿﭻ
ﭼﺸﻢِ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﺑﻪ ﺳﻮﯼِ ﺁﻥ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﺑﺴﺖ.
ﺣﻮﺻﻠﻪ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﺴﯽ، ﮐﻪ ﻣﺎﻫﯽﮔﯿﺮﺍﻥ
ﺁﯾﻨﺪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺳﻮﯼِ ﮐﺸﺘﯽِ ﻣﻌﯿﻮﺏ؛
ﭘُﺘﮏ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﻓﺸﺎﺭﺩ ﺑﺎ ﻣﯿﺦ
ﺍﺭّﻩ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﺳﺮﺍﯾﺪ ﺑﺎ ﭼﻮﺏ.
ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﯼ
ﺍﯾﻦ ﺑﻪ ﺷﻦﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﺏ ﺑﺒﯿﻨﻢ
ﺷﺎﺩﯼ ﺑﯿﻨﻢ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺳﺎﺣﻞِ ﺁﺑﺎﺩ
ﻭﯾﻦ ﺯﻏﻢﺁﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﺧﺮﺍﺏ ﺑﺒﯿﻨﻢ.
ﭘﺎﺭﻩ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺳﮑﻮﺕِ ﻣﺮﮒ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ
ﮐﺂﻣﺪﻩ ﺑﺎ ﺧﺶّ ﻭ ﺧِﺶِّ ﻣﻮﺝِ ﺷﺘﺎﺑﺎﻥ
ﻫﻢﻧﻔﺲ ﻭ، ﺯﯾﺮِ ﮐﻮﻣﻪﯼ ﻣﻦِ ﺑﯿﻤﺎﺭ
ﻗﺼﻪﯼ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﯽﺳﺮﺍﯾﺪ ﺑﺎ ﺁﻥ…
□
ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺳﻮﯼ ﺩﺭﯾﺎ
ﻫﺮ ﺳﺤﺮ ﺍﺯ ﺷﻮﻕ، ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟
ﻣﺮﻏﯽ ﭘَﺮ ﻣﯽﮐﺸﺪ ﺯ ﺻﺨﺮﻩ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ .
ﭼﻠّﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻗُﺮُﻕ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﺪ،
ﺑﺎ ﺩﻝِ ﺑﯿﻤﺎﺭِ ﻣﻦ ﻋﺠﯿﺐ ﺍﻣﯿﺪﯼﺳﺖ:
ﺍﺯ ﻗُﺮُﻕِ ﻫﻮﺷﯿﺎﺭ ﻭ ﻣﻮﺝِ ﺗﮑﺎﭘﻮﯼ
ﺑﺮ ﺩﻭ ﻟﺒﺶ ﭘﻮﺯﺧﻨﺪﻩﯾﯽﺳﺖ ﻇﻔﺮﻣﻨﺪ،
ﻭﺯ ﺳﻤﺞِ ﺍﯾﻦ ﻗُﺮُﻕ ﻧﻤﯽﺭﻭﺩ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ!
ﮐﺮﺩﻩ ﭼﻨﺎﻧﻢ ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭ ﮐﻪ ﺩﺍﻧﻢ
ﺭﻭﺯﯼ ﺍﺯﯾﻦ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻧﺴﯿﻤﮏِ ﺩﺭﯾﺎ
ﮐﻠﺒﻪﯼ ﭼﻮﺑﯿﻦِ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﮐﻨَﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﻧﮓ
ﺑﺎ ﺗﻦِ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺑﺮﺟﻬﺎﻧَﺪَﻡ ﺍﺯ ﺟﺎ.
ﺧﻢ ﺷﻮﻡ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﯾﭽﻪ ﺷﺴﺘﻪ ﺯ ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﻗﻄﺮﻩﯾﯽ ﺁﻭﯾﺰَﺩَﻡ ﺑﻪ ﻣﮋﻩ ﺯ ﺷﺎﺩﯼ:
ﺑﯿﻨﻢ ﺻﯿﺎﺩﻫﺎﯼ ﺑﺤﺮِ ﺧﺰﺭ ﺭﺍ
ﮔﺮﻡ ﺑﻪ ﺗﻌﻤﯿﺮِ ﻋﯿﺐِ ﮐﺸﺘﯽِ ﺑﺎﺩﯼ.
□
ﻧﻌﺮﻩ ﺯ ﺩﻝ ﺑﺮﮐﺸﻢ ﺯ ﺷﺎﺩﯼِ ﺑﺴﯿﺎﺭ
ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﺮﻫﻢ ﺯﻧﻢ ﺯ ﺧﻮﺩﺷﺪﻩ، ﻣﻔﺘﻮﻥ.
ﮐﻔﺶ ﻧﺠﻮﯾﻢ ﺩﮔﺮ، ﺑﺮﻫﻨﻪﺳﺮﻭﭘﺎﯼ
ﺟَﺴﺖ ﺯﻧﻢ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥِ ﮐﻠﺒﻪ ﺑﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ!
پایان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر