ویرایش و تحلیل
از
فریدون ابراهیمی
﴿وَمَثَلُ الَّذِينَ يُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ
اللَّهِ وَتَثْبِيتًا مِّنْ أَنفُسِهِمْ كَمَثَلِ جَنَّةٍ بِرَبْوَةٍ
أَصَابَهَا وَابِلٌ فَآتَتْ أُكُلَهَا ضِعْفَيْنِ فَإِن لَّمْ يُصِبْهَا
وَابِلٌ فَطَلٌّ ۗ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ﴾
[ البقرة: ۲۶۵]
و مثَل كسانى كه اموال خويش را براى طلب رضاى خدا از روى يقين و اعتقاد انفاق مى‌كنند،
مثَل بوستانى است بر تپه‌اى، كه بارانى تند، بر آن بارد و دو چندان ميوه دهد،
و اگر نه بارانى تند كه نرم بارانى بر آن بارد.
خدا به كارهاى شما بينا ست.
کریم
در این آیه
به تشریح بیشتر انفاق می پردازد:
کسانی که بدون توقع و انتظاری پشیزی به فقیری می دهند
چند برابر پشیز در عقبا پاداش دریافت می کنند.
مثل چنین کسانی نه سنگ بی ثمر، بلکه باغی است که انفاق بسان بارانی تند و یا نرم بر آن ببارد و درختان بارمند شوند.
کریم
طبق معمول
در آخر هر آیه
هندوانه ای زیر بغل خدا می چپاند:
خدا کور نیست.
محتوای این آیه کریم
تطمیع
در دیالک تیک تطمیع و تهدید است
و
امید
در دیالک تیک بیم و امید.
﴿أَيَوَدُّ أَحَدُكُمْ أَن تَكُونَ لَهُ جَنَّةٌ مِّن نَّخِيلٍ
وَأَعْنَابٍ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ لَهُ فِيهَا مِن كُلِّ
الثَّمَرَاتِ وَأَصَابَهُ الْكِبَرُ وَلَهُ ذُرِّيَّةٌ ضُعَفَاءُ
فَأَصَابَهَا إِعْصَارٌ فِيهِ نَارٌ فَاحْتَرَقَتْ ۗ كَذَٰلِكَ يُبَيِّنُ
اللَّهُ لَكُمُ الْآيَاتِ لَعَلَّكُمْ تَتَفَكَّرُونَ﴾
[ البقرة: ۲۶۶]
آيا از ميان شما كسى هست كه دوست داشته باشد كه او را بوستانى از خرما و انگور بوده باشد،
و
جويها در پاى درختانش جارى باشد،
و
هر گونه ميوه‌اى دهد،
و
خود پير شده و فرزندانى ناتوان داشته باشد،
به ناگاه گرد بادى آتشناك در آن بوستان افتد و بسوزد؟
خدا آيات خود را براى شما اينچنين بيان مى‌كند،
باشد كه بينديشيد.
کریم در آیه
به قطب تهدید در دیالک تیک تطمیع و تهدید
و
به قطب بیم در دیالک تیک بیم و امید
می پردازد.
کسی که انفاق ریایی بکند،
شبیه کسی است که باغش آتش بگیرد.
باز هم کریم در پایان آیه
به خدا برمی گردد و دلیل مثال زدن های باغ و باران و آتش را توضیح می دهد.
هدف خدا به تفکر برانگیختن مؤمنین است.
سؤال این است که خدا چه بلایی سر کسانی می آورد که اصلا انفاق نمی کنند؟
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر