شین میم شین
باب دوم
در احسان
حکایت نوزدهم
(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۷۱ ـ ۷۲)
۱
برآسود درویش روشن نهاد
بگفت:
«ایزدت روشنائی دهاد.»
معنی تحت اللفظی:
گدا سر سفره توانگر نابینا شکمی از عزا در آورد و گفت:
«خدا قوه بینایی را به چشمانت برگرداند.»
کسی که چیزی در این دنیا برای احسان ندارد،
در روز قیامت،
به قول سعدی
«بی بضاعت» محشور خواهد شد و خدا داد بی ستد به کسی نمی دهد و چنین کسی به قعر دوزخ افکنده می شود:
۱
بضاعت، به چندان که آری، بری
و گر مفلسی، شرمساری بری
معنی تحت اللفظی:
در روز قیامت، به همان اندازه که احسان کرده ای، اجر خواهی گرفت.
اگر فقیر بوده ای و قادر به احسان نبوده ای، شرمسار خواهی ماند.
احسان
در جامعه ـ تئوزی سعدی، معیار رفتن به بهشت و دوزخ است.
درست به همین دلیل
ثروتمندی که احسان میکند،
به قول سعدی
می خورد و می خوراند،
می پوشد و می پوشاند،
می نوشد و می نوشاند،
هم در بهشت دنیوی است و هم در بهشت اخروی است
و
فقرا
هم در دوزخ دنیوی و هم در دوزخ اخروی اند.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر