شین میم شین
باب دوم
در احسان
حکایت اول
(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۵۳)
بخش اول
ما به سوی آنچه دانش زمانه مان نموده، می رویم!
۱
اگر هوشمندی، به معنی گرای
که معنی بماند، نه صورت به جای
معنی تحت اللفظی:
در دیالک تیک صورت و معنی،
نقش تعیین کننده از ان معنی است.
برای اینکه صورت تغییر می یابد و از بین می رود.
ولی معنی ماندگار است.
تفکر مفهومی انگار با شیر مادر در ضمیر حاصلخیز سعدی جاری شده است.
هفتصد سال پیش از این کمتر کسی درمقیاس جهانی، این چنین به تفکر مفهومی مسلط بوده است.
حافظ نیز حدود یکصد سال بعد، هر از گاهی مفاهیمی همانند به کار می برد، که احتمالا از سعدی فرا گرفته است و ما به جای خود مورد بررسی قرار خواهیم داد.
حتی امروز در ایران کمتر حکیمی و یا اندیشمندی می شناسیم که این چنین به کوچه پس کوچه های تفکر مفهومی و دیالک تیک آشنا باشد.
سعدی در بیان مسائل زنده زندگی، مفاهیم فلسفی و دیالک تیکی را به آسانی آب خوردن به خدمت می گیرد و آدمی را به یاد برتولت برشت می اندازد.
تسلط بی بدیل سعدی به اسلوب دیالک تیک آدمی را به حیرت و ستایش وامی دارد.
دیالک تیکی که از آن، حتی کانت و شیللر، قرنها بعد از مرگ سعدی، با تمام نبوغ بی تردیدشان بی خبر بوده اند.
دیالک تیکی که حدود دویست سال پیش هگل به صورتی پا در هوا هدیه بشریت کرد و توسط مارکس و انگلس بر دو پای خود نهاده شد و بر شالوده ای ماتریالیستی سر بر افلاک افراشت.
حتی عطر شورانگیز اندیشه های مارکس و انگلس در آثار سعدی به مشام می رسد و این دستاورد کوچکی نیست، که نتوان بدان افتخار کرد.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر