ویرایش و تحلیل
از
رباله نون
دوست
دوست
عنوان این شعر سهراب سپهری
است
که
احتمالا
در
مرگ غم انگیز فروغ فرخزاد
سروده است.
اکثر شعرای معروف
در
رثای فروغ
شعری سروده اند.
بهترین و ژرفترین و صمیمی ترین شعر
را
سیاوش کسرایی
سروده است.
همان سیاوش کسرایی
که
به
زعم فروغ
(در مصاحبه ای)
شعرش عاری از صداقت و صمیمیت
است.
در
صداقت (حقیقتگرایی) و عظمت شخصیتی فروغ
همین
بس
که
راجع
به
زنده ها
ابراز نظر صریح منفی و انتقادی کرده است.
بی اعتنا به صحت و سقم نظر.
در
صداقت (حقیتگرایی) و عظمت شخصیتی سیاوش
همین بس
که
غم انگیزترین و عمیق ترین شعرش
را
در
رثای منتقد شعرش
سروده است.
شبنم و آه
شعر سیاوش کسرائی در رثای فروغ
آی گل های فراموشی باغ
مرگ
از
باغچه خلوت ما
می گذرد،
داس به دست
و
گلی چون لبخند
می برد
از
بر ما
سبب این بود
آری
راه
را
گر
گره افتاد به پای
باد
را
گر
نفس خوشبو در سینه شکست
آب
را
اشک
اگر
آمد در چشم زلال
گل یخ
را
پرها
ریخت، اگر
در تک روزی
آری
روشنایی
می مرد
شبنمی
ـ با همه جان ـ
می شد،
آه
اختران
را
با
هم
پچ پچی بود
شب پیش
که
می دیدم، من
ابرها
با
تشویش
هودجی
را
در
تاریکی ها
می بردند
و
دعاهایی
چون شعله و دود
از
نهانگاه زمین
بر می شد
شاعری
دست نوازشگر
از
پشت جهان
بر می داشت
زشتی
از
بند
رها می گردید
دختر عاصی و زیبای گناه
ماند
با
سنگ صبورش
تنها
او
نخواهد آمد
«او نخواهد آمد»،
اینک
آن آوازی است
که
بیابان
را
در بر دارد
«او نخواهد آمد»،
عطر تنهایی دارد با خویش
همره قافله شاد بهار
که
به
دروازه
رسیده است،
کنون
«او نخواهد آمد»
و
در
این بزم
که
چتری زده
یادش
بر
ما،
باده ای
نیست
که
بتواند شستن از یاد،
داغ این سرخ ترین سرخگل فریاد
کودکی
را
که
در
این
مه
سوی صحرا رفته است
تا
که
تاجی
بنشاند از گل بر زلفان
یا
که
بر گیرد، پروانه رنگینی از بیشه غم
با
چه نقل سخنی
بفریبیمش،
آیا
بکشانیمش تا آبادی؟
پای گهواره خالی
چه عبث خواهد بود
پس از این لالایی
خواب او سنگین است
و
شما
ای همه مرغان جهان
در
غوغا
آزادید
شعر
در پ
نجه مهتابی
گریه سر داد و غریبانه نشست.
پایان
ویرایش
از
تارنمای دایرة المعارف روشنگری
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر