شعری از ژاله اصفهانی (7)

دکتر ژاله اصفهانی

( مستانه سلطانی)

(1300 ـ 1386)  

 دکترای ادبیات فارسی

مؤلف آثار بیشمار

شاعر امید

·        بشکفد بار دگر، لاله ی رنگین مراد

·        غنچه ی سرخ فرو بسته ی دل،  باز شود

·        من نگویم که بهاری که گذشت آید، باز

·        روزگاری که به سر آمده، آغاز شود.

·        روزگار دگری هست و بهاران دگر

·        شاد بودن هنر است ، شاد کردن هنری والاتر

·        لیک هرگز نپسندیم به خویش

·        که چو یک شکلک بی جان، شب و روز

·        بی خبر از همه، خندان باشیم

·        بی غمی عیب بزرگی است که دور از ما باد!

·        کاشکی آینه ای بود درون بین که در آن، خویش را می دیدیم

·        آنچه پنهان بود از آینه ها، می دیدیم

·        می شدیم آگه از آن نیروی پاکیزه نهاد

·        که به ما زیستن آموزد و جاوید شدن

·        پیک پیروزی و امید شدن

·        شاد بودن هنر است، گر به شادی تو، دل های دگر باشد شاد.

·        زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ما ست

·        هر کسی نغمه ی خود خواند و از صحنه رود

·        صحنه پیوسته به جا ست.

·        خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد.

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری