شین میم شین
باب دوم
در احسان
حکایت اول
(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۵۳)
بخش اول
ما به سوی آنچه دانش زمانه مان نموده، می رویم!
۱
کسی گوی دولت ز دنیا برد
که با خود نصیبی به عقبی برد.
معنی تحت اللفظی:
کسی پس از مرگ سعادتمند خواهد بود که قبل از مرگ
توشه آخرت تهیه کرده باشد.
سؤال
سعدی
در این بیت شعر،
به (۱) توانگر می پردازد
و
کسی را سعادتمند می داند که توشه آخرت را خودش شخصا با خود ببرد و آن تنها از طریق احسان میسر می شود.
جواب
سعدی
در این بیت شعر،
به تطمیع توانگر می پردازد
و
کسی را سعادتمند می داند که توشه آخرت را خودش شخصا با خود ببرد و آن تنها از طریق احسان میسر می شود.
متد استدلالی سعدی
مبتنی بر دیالک تیک داد و ستد
است.
خدای اسلام
شباهت صد در صد به تجار دارد.
خود حضرت محمد هم مدتی تاجر بوده است
و
فروشنده امتعه خدیجه.
سعدی
دیالک تیک داد و ستد
را
به شکل دیالک تیک احسان در این دنیا و اجر اخروی بسط و تعمیم می دهد.
هدف استراتژیکی ـ طبقاتی سعدی
تعدیل تضادهای طبقاتی در جامعه برده داری و فئودالی از طریق دستگیری بخور و نمیر توانگران از بی خانمانان جامعه
است.
همین تئوری اجتماعی ـ سیاسی (سیاست اجتماعی) فئودالی سعدی
را
دیری است
که
دول امپریالیستی
در ممالک پیشرفته سرمایه داری
برای تعدیل تضادهای طبقاتی و جلوگیری از انقلابات اجتماعی
جامه عمل می پوشانند.
از بیکاران و بینوایان و بیماران
حمایت اجتماعی
به
عمل می آورند
و
آنها را عملا به مشتی گدای (لومپن) منفعل مبدل می سازند.
یکی از دلایل صلح اجتماعی کذایی در این ممالک
همین است.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر