دریا و جویبار
«راز چشم ها » (نشر ثالث، ۱۳۸۳)
تحلیل واره ای
از
شین میم شین
ستاره ها دریا را می بوسند
و خنده ی موج ها
باد را
هوا خوش است و شبنم شادی بر کرانه می پاشد
کوه و جنگل و دریا مست مهتاب اند.
امشب رقص نور آوازی است، که کودکانه می خواند.
«دریا غرق جویبار است.»
دریا و جویبار
این شعر، شعر کوتاه فوق العاده زیبائی است،
با تصاویری بکر و بدیع که بر تخیلی خلاق دلالت دارند.
۱
ستاره ها دریا را می بوسند
و خنده ی موج ها
باد را
اشعار این اثر شاعر ـ به احتمال قوی ـ در سال های قبل از ۱۳۸۳ (۲۰۰۴) یعنی پس از سرکوب خونین احزاب و سازمان های سیاسی و سندیکائی از همه رنگ
از سوی فوندامنتالیسم شیعی و همزمان و یا پس از فروپاشی سوسیالیسم واقعا موجود و پیروزی امپریالیسم در کشمکش دو سیستم اجتماعی جهانی سروده شده اند.
شاعر به کشف رابطه ای عاشقانه میان عناصر طبیعت نایل آمده
که بازتاب کم و بیش وضع و حال روحی خود ایشان است.
هرکس عمدتا بنا بر وضع و حال روحی خویش
به تفسیر عناصر طبیعت پیرامون و محیط زیست خود می پردازد:
افراد شاد و خوش و خوشبخت و خشنود
شادی و خوشی و خوشبختی و خشنودی خود را در عناصر محیط زیست خود باز می یابند و به تبیین شاعرانه آن می نشینند.
ستاره ها دریا را و خنده ی موج ها باد را می بوسند.
این اولین بار است که ما به تصور و تصویری زیبا از این دست برخورد می کنیم.
بوسه ی خنده موج بر پیشانی بلند باد
قابل درک و تفسیر تجربی ـ علمی است.
چون موج در داربست دیالک تیک آب و هوا فرم می گیرد.
چون موج در سرحد فاصل میان سطح آب و هوا پدید می آید.
اما کشف دلیل تجربی و علمی برای بوسه ستاره بر لبان دریا دشوار است.
منظور شاعر شاید انعکاس نور ستاره در آئینه آب دریا باشد.
این تصور و تصویر هم در هر صورت بسیار زیبا ست.
ادامه دارد.
