شین میم شین
حکایت هجدهم
(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۴۵ ـ ۴۶)
بخش دوم
ما به سوی آنچه دانش زمانه مان نموده، می رویم!
۱
زر افشان،
چو دنیا بخواهی گذاشت
که
سعدی در افشاند،
اگر زر نداشت.
معنی تحت اللفظی:
به مستمندان پول ببخش.
برای اینکه پول هایت را به گور نخواهی برد.
سعدی هم می خواست پول پخش کند، ولی نداشت.
به عوض پول
اندیشه گرانبها
پخش کرد.
سعدی
در این بیت شعر، خداوندان نعمت را با اشاره به فنای انسان و بقای دنیا، به زرافشانی فرامی خواند و تئوری بخور ـ بپاش را حتی شامل حال ایدئولوگ های طبقه می داند که به سبب نداشتن زر، در می افشانند.
این بیت شعر، در عین حال، نوعی یادآوری پرداخت اجرت و مستمری عقب مانده هم می تواند باشد.
میان طبقه و ایدئولوگ سرسپرده آن هم باید دیالک تیک داد و ستد برقرار باشد.
پایان
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر