حکایت هفدهم
(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۴۰)
بخش دوم
۱
منه دل بر این دولت پنجروز
به دود دل خلق، خود را مسوز
معنی تحت اللفظی:
به این سعادت پنج روزه دل مبندو
خود را در آتش آه مردم مسوزان
در این بیت شعر
خرافه سعدی
مبنی بر خانه خرابی نهایی ستمگر در اثر آه ستمدیده تبیین می یابد.
در این خرافه سعدی
هم
به
توده رهنمود مبتنی بر تسلیم داده می شود
و
هم
به طبقه حاکمه هشدار داده می شود:
طبقه حاکمه اگر می خواهد عاقبت به خیر شود،
باید در اعمال ستم
اندازه نگهدارد
و
توده
به
عوض مقاومت و مبارزه
باید
آه بکشد و ستمگر را لعن و نفرین کند.
زهر ایده ئوولوژیکی سعدی، در نیکمرد اثر کرده و او
فلج شده است،
آن سان که حرفی برای گفتن ندارد و مثل عروسک سخنگو یاوه های سعدی را نشخوار می کند:
با اتکا به تئوری تحقیر زندگی، پند و اندرز می دهد و پادشاه مست از قدرت و خودکامگی را با شمشیر چوبین کودکان حلبی آباد، با دود دل خلق تهدید می کند.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر