وهم سبز (1)

فروغ فرخزاد

(1313 ـ 1345)

(1934 ـ 1966)

·        تمام روز در آیینه گریه می کردم

·        بهار پنجره ام را

·        به وهم سبز درختان سپرده بود

·        تنم به پیله تنهائی ام نمی گنجید

·        و بوی تاج کاغذی ام

·        فضای آن قلمرو بی آفتاب را

·        آلوده کرده بود

·        نمی توانستم، دیگر نمی توانستم

·        صدای کوچه، صدای پرنده ها

·        صدای گم شدن توپ های ماهوتی

·        و هایهوی گریزان کودکان

·        و رقص بادکنک ها

·        که چون حباب های کف صابون

·        در انتهای ساقه ای از نخ صعود می کردند

·        و باد، باد، که گویی

·        در عمق گودترین لحظه های تیره همخوابگی نفس می زد

·        حصار قلعه خاموش اعتماد مرا

·        فشار می دادند

·        و از شکاف های کهنه، دلم را بنام می خواندند

ادامه دارد.

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری