درنگی
از
شین میم شین
مبادا کسی از شما به گفتار و آموزش دروغ پرست، گوش فرادهد،
همانطور که گفته شد:
روی مفاهیم حریف در این جمله باید خم شد:
دروغ پرست
سیاهکار
اصطلاح من درآوردی «دروغ پرست» فی نفسه مفهومی ایرئال و ایراسیونال (ضد واقعی و ضد عقلی) است:
دروغ
در بهترین حالت، ابزار است و نه آماج.
به همین دیل، دروغ نمی تواند مورد پرستش قرار گیرد.
بشر به تسلیحات دروغ زمانی دست می برد که راست زیانبار می نماید.
مثال:
بزرگترین عذابی که مبارزان انقلابی در شکنجه گاه ها متحمل می شوند،
نه شلاق و ناخنکشی و بطری در ماتحت و دستبند قپانی و غیره،
بلکه راستگویی و لو دادن رفقای همرزم است.
تسلیحات دروغ در این لحظات به خدمت گرفته می شوند.
باید هم به خدمت گرفته شوند
و
این دروغ ها حقیقی تر از حقیقی ترین حقایق اند.
فخر انگیزند و نه شرم انگیز.
شرم انگیز در چنین شرایطی، راستگویی است.
شعور سعدی ۷۰۰ سال قبل از تولد دکتر بهروز آرمان
علمی تر، عقلی تر و ستایش انگیزتر از او و مرادش عادولف نیچه است:
دروغ مصلحت آمیز
به از راست فتنه انگیز است.
این بدان معنی است که دروغ منفور چه بسا حقیقی تر از راست مقبول است.
چه آن سیاهکار به خانمان و روستا و کشور، ویرانی و تباهی رساند.
در این دلیل حریف، میان دروغ پرست و سیاهکار علامت تساوی گذاشته می شود.
دروغ پرستی انتزاعی کذایی چیزی عقیدتی است.
سیاهکاری انتزاعی کذایی اما کردوکاری عملی است.
این بدان معنی است که در قاموس پیروان نیچه، دروغ پرستی منبع و سرچشمه سیاهکاری است
و
سیاهکاری در فرهنگ واژگانی حریف به کردوکاری اطلاق می شود که برای اهل و عیال و خانه و اسباب خانه و روستا و کشور مضر باشد.
حریف
احتمالا در زمینه ایران باستان دکترا گرفته است و در ایران باستان گیر کرده و همانجا مانده است.
ای بسا تحصیلات عالیه که زیانبارند و نه سودمند.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر