خود آموز خود اندیشی (۹۷۴)

شین میم شین

بوستان

باب سوم

در عشق و مستی و شور

حکایت اول

بخش اول

(دکتر حسین رزمجو، «بوستان سعدی»، ص ۸۰ ـ ۸۳)

ما به سوی آنچه دانش زمانه مان نموده، می رویم!

 

ما باید منظور سعدی و حافظ را از مفهوم «دوست» دریابیم:

 

۱

سعدی

یار بار افتاده را در کاروان بگذاشتند

بی وفا یاران، که بر بستند بار خویش را

 

مردم بیگانه را خاطر نگه دارند خلق

دوستان ما بیازردند یار خویش را.

 

معنی تحت اللفظی:

کاروانیان

مسافری را که بارش افتاده بود، تنها گذاشتند و به راه خود ادامه دارند.

خارجی ها از خوارج حمایت می کنند.

دوستان ما اما به آزار همراهان شان می پردازند.

 

دوستی سعدی با کاروانیان نیز باید شبیه دوستی گدازاده با پادشازاده باشد.

یعنی

دوستی یکطرفه باشد.

دوستی تحمیلی باشد.

 

آنها سعدی را تنها گذاشته اند و رفته اند.

او به عبث از دست «دوست» شکوه سر داده است.

چون انتظار کمک و یاری در رابطه یکطرفه ابلهانه و بیهوده است.

 

دوستی

اصولا و اساسا

باید متقابل مفید باشد.

دو طرفه باشد.

فرق عشق با دوستی همین جا ست.

عشق

یکطرفه است.

 

ادامه دارد.