درنگی در شعری از احسان طبری تحت عنوان «از میان ریگ ها و الماس ها» (۲)

ویرایش و تحلیل

از

میم حجری

 

از میان ریگها و الماسها
احسان طبری
(ترانۀ خواب‌گونه)

ادامه

 

و 

تارهای سیمین باران
بر سرونازهای همیشه جوان
و 

بر طرقه‌های جنوبی که بر درخت انجیر نشسته‌اند،
و 

بر فریبای رؤیارنگ بوته‌ها
فرو می‌نشیند.

 

طرقه

یعنی چکاوک

شفق چشم‌افروز،
آمیخته با جیرجیر صبحگاهی
از میان گلۀ ستارگان برمی‌خیزد
همراه با باد خودسر و مستی‌آور
که 

گیاهان را با پای‌بند ریشه‌ها به رقص می‌آورد.

آن‌گه که روزی نو نطفه می‌بندد،
و 

در چوب‌های خوشاهنگ، زایش جوانه‌هاست،
و

 ریشه در تاریکی زمین
استخوان‌های سنگ را از هم می‌گسلد،
(به غرور و صلابت آن تَسخَرزنان)

 

معنی تحت اللفظی:

ریشه با خندیدن به ریش سنگ مصما،

استخوان هایش از هم می گسلد.

 

طبری 

در این بند شعر

  ریشه و سنگ

را

پرسونالیزه می کند و از نزاع بین آندو پرده برمی دارد.

واقعیت این است

که

آب

املاح معدنی را از سنگها می شوید و بیرون می ریزد 

و

 قارچها آنها را در اختیار ریشه می گذارند

 و 

در عوض،

 از درخت مواد قندی دریافت می کنند.

۲۵ در ضد مواد قندی درخت 

نصیب قارچ ها می شود. 

بین درختان و قارچها

داد و ستد همه جانبه برقرار است

سمبیوزه.

و 

رنگین‌کمان لرزان
در اوج رنگ‌پریدۀ آسمان
گام نغمه‌ناک خود را بر مورانِ راهبِ بیشه
و 

پروازِ بنفشه‌گونِ پروانه‌ها
و 

نگاه گوگردی روباهان
و

 دیدگان شراب‌آلود غزالان
و

 بالِ مهربانِ پرستو می‌گذارد.

و 

تا فوج عقابان بر لاژورد
و 

طلسم سپیدۀ برف بر قله‌ها
و 

دریاچه‌ای که بر پیشانی زمین می‌درخشد
عکس می‌افتد.

 

ادامه دارد.