شعری از مهدی اخوان ثالث تحت عنوان «آرزو»

من 

با 

تو 

نگویم 

كه 

تو پروانه‌ی من باش
چون شمع

 بیا روشنی خانه‌ی من باش

در

 كلبه‌ی من 

رونق اگر نیست 

صفا هست
تو رونق این كلبه و كاشانه‌ی من باش

من 
یاد تو 
را 
سجده كنم 
ای صنم 
اكنون
برخیز و بیا، خود بت بتخانه‌ی من باش

دانی كه شدم خانه خراب تو 
حبیبا
اكنون دگر آبادی ویرانه‌ی من باش

لطفی كن و در خلوت محزون من 
ای دوست
آرام و قرار دل دیوانه‌ی من باش

چون 
باده خورم 
با 
كف چون برگ گل خویش
ای غنچه دهان 
ساغر و پیمانه‌ی من باش

چون مست شوم 
بلبل من 
ساز همآهنگ
با
 زیر و بم ناله مستانه‌ی من 
باش

من شانه زنم زلف تو را و تو بدان زلف
آرایش آغوش من و شانه‌ی من باش

ای دوست چه خوب است كه روزی تو بگویی:
«امید 
بیا با من 
و 
پروانه‌ی من باش.»

پایان
ویرایش 
از
تارنمای دایرة المعارف روشنگری