شعری از یوسف صدیق (گیلراد) (27)

 

بیاد آر

 (فروردین ۱۳۸۹)   

سرچشمه: 

اخبار روز    

·        هر شب

·        در سمت آینه

·        طرح تکیده ‌ی روزت را می‌ جویی.

·        دلتنگی

·        همچون صیادی صبور

·        ثا‌نیه‌ ها‌یت‌ را صید می‌‌ کند

·        و چشمی

·        از عمق آینه

·        گمگوشه‌ های روحت را می‌ کاود.

·        چه شد که در قلمرو حسرت‌ ها واماندی؟

·        مگر نه‌ آنکه می ‌‌گفتی:

·        «شقایق‌ های شعر ‌سهراب

·        حوالی فکرت می ‌‌رویند؟»

اشاره به شعر سهراب سپهری:

تا شقایق هست، زندگی باید کرد.

·        مگر نه‌ آنکه می‌‌ گفتی:

·        «در انتهای نگاهت

·        همیشه دری باز است

·        و چشمی شوخ

·        که کودکی ‌ات را به مدرسه می ‌‌برد؟»

*****

·        بیاد آر،  

·        در واژه‌ هایت

·        آسمانی عریان بود و

·        پرستوهایی

·        که بر منقارشان

·        خوشه‌های طراوت می ‌‌بردند.

·        ابری نبود.

·        برفی نبود.

·        بغضی نبود.

·        در واژه ‌هایت

·        تبسّم بود و

·        نسیم بود.

·        و شقایق‌ هایی

·        که در مرز آفتاب
قلبت را می ‌‌لرزیدند.

·        مگر نه‌ آنکه می ‌‌خواستی

·        مهندسیِ‌ بال‌ های پرستو را بیاموزی،

·        چه شد که پرستوهایت را گم کردی؟

·        چگونه شد که شقایق‌ هایت را ندیدی؟

*****

·        دریغا،

·        ردّ پایت در زمستان ‌ها دایره شد

·        و بهاران را

·        در فاصله‌ ی دلتنگی و آینه از یاد بردی.

پایان

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری