وهم سبز (2)

فروغ فرخزاد

(1313 ـ 1345)

(1934 ـ 1966)

·        تمام روز، نگاه من

·        به چشم های زندگی ام خیره گشته بود

·        به آن دو چشم مضطرب ترسان

·        که از نگاه ثابت من می گریختند 

·        و چون دروغگویان

·        به انزوای بی خطر پلک ها پناه می آوردند

·        کدام قله، کدام اوج؟

·        مگر تمامی این راه های پیچاپیچ

·        در آن دهان سرد مکنده

·        به نقطه تلاقی و پایان نمی رسند؟

·        به من چه دادید، ای واژه های ساده فریب

·        و ای ریاضت اندام ها و خواهش ها؟

·        اگر گلی به گیسوی خود می زدم

·        از این تقلب، از این تاج کاغذین

·        که بر فراز سرم بو گرفته است، فریبنده تر نبود؟

·        چگونه روح بیابان مرا گرفت

·        و سِحر ماه ز ایمان گله دورم کرد!

·        چگونه نا تمامی قلبم بزرگ شد

·        و هیچ نیمه ای، این نیمه را تمام نکرد!

·        چگونه ایستادم و دیدم

·        زمین به زیر دو پایم ز تکیه گاه تهی می شود

·        و گرمی تن جفتم
به انتظار  پوچ تنم ره نمی برد.
 

·        کدام قله، کدام اوج؟

·        مرا پناه دهید، ای چراغ های مشوش

·        ای خانه های روشن شکاک

·        که جامه های شسته در آغوش دودهای معطر،

·        بر بام های آفتابی تان تاب می خورند.

·        مرا پناه دهید، ای زنان ساده ی کامل

·        که از ورای پوست، سر انگشت های نازک تان

·        مسیر جنبش کیف آور جنینی را

·        دنبال می کند

·        و در شکاف گریبان تان ـ همیشه ـ هوا

·        به بوی شیر تازه می آمیزد

·        کدام قله کدام اوج؟

ادامه دارد.

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری