شب های دشت

سیاوش کسرائی

(1305 ـ 1374)

(اصفهان ـ وین)  

خون سیاوش

(۱۳۴۱)  

·        شب های دشت از همه پیوندها رها ست

·        شب های دشت خلوت خاموش بادها ست

 

·        پنهان و آشکار

·         در قلب دشت، دست گون باز می شود

·        و این بوته ی عبوس

·        چون چنگیان پیر

·        با نغمه خوان باد، همآواز می شود

·         ای بیکرانگی،

·        من آن گیاهکم که به امید زیستن

·        در جان خاک ریشه به هر سو کشانده ام
 

·        ای جاودانگی،

·         یک گل به دست من نشکفته است و خارها

·        هر سو به دیده بانی یک گل نشانده ام

·        آری، منم که در عطش آب سوختم

·         و این دشت، پر ز غلغل پنهان چشمه ها ست

·        چشم انتظار ابرم و باران، ولی دریغ

·        ابری اگر به من گذرد، اسب بادپا ست

·        آخر، دلم ز آبی این آسمان گرفت

·         ابر سیاه و گوهر باران او کجا ست؟

·         سستی گرفت ریشه و جز رشته ای نماند

·         آن گردباد عاصی و طغیان او کجا ست؟

·         این رشته، گر نبود به پایم گره زده

·        یک روز، چون کبوترکی می گریختم

·        دلبستگی نبود به خاکم اگر، شبی

·        دامان، چو باد بر تن خود می گسیختم
 

·        ای پیشتر گریخته از دیدگاه من

·         ای راه بی درنگ

·        ای دورتر دویده ز مرز نگاه من

·         ای باد بی لگام

·        حرفی است با شما

·         یک حرف یک پیام:

·        «شب های دشت از همه پیوندها رها ست

·        شب های دشت، خلوت خاموش بادها ست.»

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری

پایان