غزل سیاه

سیاوش کسرائی

(1305 ـ 1374)

(اصفهان ـ وین)  

سرچشمه:

صفحه فیسبوک پیمان افراشته

·        چو خواندی بر کف دست بنی آدم، خطِ رنج و خطِ غم را

·        چو دیدی بر سراسر طاقِ گیتی نقش در هم را

·        ـ به دلداری ـ صلا دادی:

«اگر غم لشگر انگیزد، که خون عاشقان ریزد

من و ساقی به هم سازیم و بنیادش براندازیم.»

·        بیا ای پیر روشن بین

·        دمی بر چشم من بنشین

·        نگه کن ترکتاز لشگر غم را

·        به خون غلتیدن ساقی

·        به خاک افتادن عُشاق عالم را

·        به فرش گل، جهان می خواستی در بزم و پاکوبی

·        فلک را سقف بشکستن

·        ستاره ز آسمان روبی

·        رسن های زمان را تار بگسستن

·        به تومار زمانه، طرح نو بستن

·        دگر، بنگر سیه پوشان

·        پریشانانِ می از خون دل نوشان

·        شکسته پَر و بالانِ قفس، این دور پروازان غمگین، بین

·        فتاده پهلوانان را، دگر خواهان این نظم بد آیین بین

·        ببین این برگریزان وفا، و این فصل ماتم را

·        ببین بر دامن گل، خون شبنم را!

·        اگر مرد خراباتی

·        جهان، خونین خرابات است

·        چه می پرسی ز میخانه، زمین غمخانه خوف و خرافات است

·        شرابی نیست، شمعی نیست، جمعی نیست

·        در این خمخانه، مرگ سنگدل، ساقی است

·        نه، یاری نیست

·        رفیق غمگساری نیست

·        از این باغ و از این بُستان

·        بسی تابوت گل با کاروان رفته است

·        پریشان خاطری مانده است و یار مهربان رفته است

·        تهمتن رفته از شهنامه و اینجا

·        ـ به چشم بسته ـ هر سهراب بیند خواب مرهم را  

·        بیا چشمی به سوگ رفتگان تر کن

·        بیا از برگ سوزان شقایق، باز هم برگی به دفتر کن

·        غزل نَبوَد دگر آیینه دار عشق و زیبایی

·        غزل ـ چون خانه های ما ـ سیاه است و پر از آه است و درد ناشکیبایی

·        خوشا شعر تو، شعر شور و شیدایی

·        خوشا شعری که در نو آفرینی، مردمی می خواهد عالم را و آدم را

·        بیا حافظ، تو ای باقی

·        ـ به رحمت ـ شو مرا ساقی

·        که تنها مانده ای از بی شمارِ عاشقانم من

·        رسول مردگان نا به هنگام جهانم من

·        ـ به دلداری ـ فرود آ از فراز شب

·        به غربتگاه من با من بساز امشب

·        وز آن باده که خون آفتاب و تاک می نامی

·        از آن باده

·        که تا برگیری از جان، هول رستاخیز، گهگاهی می آشامی،

·        بده جامی که یک ره بشکنم غم را و آنگه در کشم دم را

ویرایش از تارنمای دایرة المعارف روشنگری

پایان