جهان و جهان بینی فروغ فرخزاد (11)

اثری از هانیبال الخاص

فروغ فرخزاد 

(1313 ـ 1345)

(1934 ـ 1966)

عصیان خدایی

·       نیمه شب گهواره ها آرام می جنبند

·       بی خبر از کوچ درد آلود انسان ها

·       باز هم دستی مرا چون زورقی لرزان

·       می کشد ـ پارو زنان ـ در کام طوفان ها

·       چهره هایی در نگاهم سخت بیگانه

·       خانه هایی بر فرازش اشک اخترها

·       وحشت زندان و برق حلقه ی زنجیر

·       داستان هایی ز لطف ایزد یکتا

·       سینه ی سرد زمین و لکه های گور

·       هر سلامی سایه ی تاریک بدرودی

·       دست هایی خالی و در آسمانی دور

·       زردی خورشید بیمار تب آلودی

·       جستجویی بی سرانجام و تلاشی گنگ

·       جاده ای ظلمانی و پایی به ره خسته

·       نه نشان آتشی بر قله های طور

·       نه جوابی از ورای این در بسته

·       می نشینم خیره در چشمان تاریکی

·       می شود یک دم از این قالب جدا باشم؟

·       همچو فریادی بپیچم در دل دنیا

·       چند روزی هم من عاصی خدا باشم؟

·       گر خدا بودم خدایا، ز این خداوندی

·       کی دگر تنها مرا نامی به دنیا بود؟

·       من به این تخت مرصع پشت می کردم

·       بارگاهم خلوت خاموش دل ها بود

·       گر خدا بودم خدایا، لحظه ای از خویش

·       می گسستم، می گسستم، دور می رفتم

·       روی ویرانجاده های این جهان پیر

·       بی ردا و بی عصای نور می رفتم

·       وحشت از من سایه در دل ها نمی افکند

·       عاصیان را وعده ی دوزخ نمی دادم

·       یا ره باغ ارم، کوتاه می کردم

·       یا در این دنیا بهشتی تازه می زادم

·       گر خدا بودم دگر این شعله عصیان

·       کی مرا، تنها سراپای مرا می سوخت

·       ناگه از زندان جسمم سر برون می کرد

·       پیشتر می رفت و دنیای مرا می سوخت

·       سینه ها را قدرت فریاد می دادم

·       خود درون سینه ها فریاد می کردم

·       هستی من گسترش می یافت در هستی

·       شرمگین هر گه خدایی یاد می کردم

·       مشت هایم، این دو مشت سخت بی آرام

·       کی دگر بیهوده بر دیوارها می خورد

·       آن چنان می کوفتم بر فرق دنیا مشت

·       تا که هستی در تن دیوارها می مرد

·       خانه می کردم میان مردم خاکی

·       خود به آنها راز خود را باز می خواندم

·       می نشستم با گروه باده پیمایان

·       شب میان کوچه ها آواز می خواندم

·       شمع می در خلوتم تا صبحدم می سوخت

·       مست از او در کارها تدبیر می کردم

·       می دریدم جامه ی پرهیز را بر تن

·       خود درون جام می تطهیر می کردم

·       من رها می کردم این خلق پریشان را

·       تا دمی از وحشت دوزخ بیاسایند

·       جرعه ای از باده هستی بیاشامند

·       خویش را با زینت مستی بیارایند

·       من نوای چنگ بودم در شبستان ها

·       من شرار عشق بودم سینه ها جایم

·       مسجد و میخانه ی این دیر ویرانه

·       پر خروش از ضربه های روشن پایم

·       من پیام وصل بودم در نگاهی شوخ

·       من سلام مهر بودم بر لبان جام

·       من شراب بوسه بودم در شب مستی

·       من سراپا عشق بودم، کام بودم، کام

·       می نهادم گاهگاهی در سرای خویش

·       گوش بر فریاد خلق بی نوای خویش

·       تا ببینم درد هاشان را دوایی هست

·       یا چه می خواهند آنها از خدای خویش

·       گر خدا بودم، رسولم نام پاکم بود

·       این جلال از جامه های چاک چاکم بود

·       عشق شمشیر من و مستی کتاب من

·       باده خاکم بود، آری باده خاکم بود

·       ای دریغا لحظه ای آمد که لب هایم

·       سخت خاموشند و بر آنها کلامی نیست

·       خواهمت بدرود گویم تا زمانی دور

·       زانکه دیگر با تو ام شوق سلامی نیست

·       زانکه نازیبد زبون را این خدایی ها

·       من کجا وز این تن خاکی جدایی ها

·       من کجا و از جهان این قتلگاه شوم

·       ناگهان پرواز کردن ها، رهایی ها

·       می نشینم خیره در چشمان تاریکی

·       شب فرو می ریزد از روزن به بالینم

·       آه حتی در پس دیوارهای عرش

·       هیچ جز ظلمت نمی بینم، نمی بینم

·       ای خدا، ای خنده ی مرموز مرگ آلود

·       با تو بیگانه است دردا، ناله های من

·       من تو را کافر، تو را منکر، تو را عاصی

·       کوری چشم تو، این شیطان خدای من

پایان

ادامه دارد