عمر کوتاه من و قرن و مرگ

سیاوش کسرایی 

 

۱

·        من از مراسم تدفین خویش می ‌آیم

·        که تا نظاره کنم رونق تولد خویش.

۲

·        کنار راه، مرا یافتند خاک ‌آلود

·        درون دست چپم آفتابگردانی

·        میان کتفم یک خنجر مرصع بود

·        و خون گرم مرا در پیاده رو، شب پیش

·        به هم در آمده با شاش عابران یک‌ جا

·        نهال های جوان جرعه جرعه نوشیدند.

·         

·        نهال های کنار پیاده ‌رو اما

·        تمام شب نظری سوی من نیاوردند.

·         

·        شدند شاپرکان شگفت اندیشه

·        ز بیشه ‌های خیالم رها و آواره.

·        کجا دوباره فراهم شوند و گرد آیند

·        بهارهای بن‌ خاک‌ خفته می‌ دانند.

       

·        تمام شب به زمین ماندم و به ره نگران

·        و از فراز پریشیده موی من در باد

·        شب شتابگری همچو اسب مست گریخت.

۳

·        شکافت پهلوی دیوار قرن و قلعه‌ ی قرن

·        چو موم در بر آتش، به خاک راه چکید.

·        میان پنجه‌ ی غولی که سرکشید از خاک

·        قد بلند عروس زمان عروسک شد.

۴

·        همه مشایعت مرده را پذیرفتند

·        که بود در دل تابوت رازی از همگان.

·        هزار چهره‌ ی وحشت، هزار گونه‌ ی درد

·        به سوگ من چه گروهی فراهم آمده بود!

·         

·        نگاه کردم و دیدم که قفل های گران

·        دریچه‌ های نگه را به چشم شان بسته‌ است.

·        دهان به ندبه و افسوس باز می ‌کردند

·        زبان نبود، ولی در دهان هیچکدام.

·         

·        و پا به زیر بدن ها چو چرخ می ‌چرخید

·        و دست های ورم آوریده همچو دو چشم

·        به هر طرف پی چیزی نجسته می‌ پویید.

·        به چهره‌ ها همه تشویش ز آسمان ها بود.

·        زمین تو گویی از سقف خویش می‌ ترسید.

·         

·        ولی توقف و گرما و تشنگی می ‌‌کشت.

·        چه رفته بود، ندانم که در تمامی شهر

·        به جای سبزدرختان، چراغ قرمز بود.

·        به زیر دیده‌ ی خورشید نیمروزی، مرگ

·        کشیده بود به تابوت تنگ و راه دراز.

۵

·        زبان به شکوه گشودم که صحن گورستان

·        چو جنگل تُنُکی از درخت آهن بود.

·        دلم به سینه چو یک دارکوب سرگردان

·        به هر درخت

·        - درخت خاطره -  نوک با وداع می‌کوبید.

·         

·        مرا به خاک نهادند همچو دانه‌ ی سبز

·        بُود که دایه‌ ی مرگم دوباره بار دهد.

·        چو ترمه و کفن از روی من کنار زدند

·        به جای کالبد من، زبان مردم بود.

۶

·        زمانه ‌ای‌ است چو افسانه‌ ها شگفت ‌آلود

·        که عمر مرگ، چو عمر حیات کوتاه است.

۷

·        به گرد من همه ‌ی کودکان همبازی

·        پی گرفتن پروانه ‌ها شتابانند.

·        و من چو بیشه‌ ی معصوم شاپرک، خاموش

·        به نوک خنجری اکنون درون باغچه ‌ام

·        به کار ِ کِشتن یک آفتابگردانم.

پایان