قرآن کریم از دیدی دیگر (۲۴۷)

      

ویرایش و تحلیل

 از

فریدون ابراهیمی

﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَكُونُوا كَالَّذِينَ كَفَرُوا وَقَالُوا لِإِخْوَانِهِمْ إِذَا ضَرَبُوا فِي الْأَرْضِ أَوْ كَانُوا غُزًّى لَّوْ كَانُوا عِندَنَا مَا مَاتُوا وَمَا قُتِلُوا لِيَجْعَلَ اللَّهُ ذَٰلِكَ حَسْرَةً فِي قُلُوبِهِمْ ۗ وَاللَّهُ يُحْيِي وَيُمِيتُ ۗ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ﴾
[ آل عمران: ۱۵۶]

ای کسانی که ایمان آورده اید

 مانند کسانی نباشید که کفر ورزیدند، و درباره برادرانشان چون به سفر رفتند (و مردند) یا در جنگ شرکت کردند (و کشته شدند) گفتند:

 «اگر آنها نزد ما بودند، نمی مردند و کشته نمی شدند» 

تا خداوند این (گفتار) را حسرتی در دلهایشان قرار دهد ، 

و خداوند،زنده می کند و می میراند

( زندگی و مرگ همه به دست خداست) .

معلوم نیست که منظور کریم از کافر و «کفر ورزی» چیست؟

کافر 

اصولا

ضد دیالک تیکی مؤمن است

و

کفر ورزی به معنی بی ایمان گشتن است.

آرزوی بودن مردگان و شهیدان در نزد خود و نجات آرزویی آنها از مرگ

که کفر ورزی نیست.

امری عادی، معمولی و بشری است.

کریم

در این آیه هم جزم مشیت الهی را مثل زهری در کام مسلمین می ریزد:

کریم

دلیل و باعث و بانی مرگ موجودات

را

نه بیماری و میکروب و مرض و دشمن، بلکه خدا می داند.

آدم اندک اندک دلش به حال خدا می سوزد.

﴿وَلَئِن قُتِلْتُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَوْ مُتُّمْ لَمَغْفِرَةٌ مِّنَ اللَّهِ وَرَحْمَةٌ خَيْرٌ مِّمَّا يَجْمَعُونَ﴾
[ آل عمران: ۱۵۷]

و اگر در راه خدا کشته شوید یا بمیرید،بی گمان آمرزش و رحمت از ( جانب) خدا ،از آنچه آنها جمع می کنند،بهتر است.

کریم

در این آیه

دیالک تیک تطمیع و تهدید 

را

برای توجیه مرگ در راه نظام برده داری به خدمت می گیرد:

شهادت بهتر از حیات است.

چون خدا به شهدا اجر می دهد.

این چیزی جز عوامفریبی نیست.

﴿وَلَئِن مُّتُّمْ أَوْ قُتِلْتُمْ لَإِلَى اللَّهِ تُحْشَرُونَ﴾
[ آل عمران: ۱۵۸]

و اگر بميريد يا كشته شويد هر آينه در پيشگاه خداوند محشور مى‌شويد.

کریم

در این آیه

دوئالیسم جسم و جان 

را

به خورد خلایق می دهد.

بنا بر این دوئالیسم، 

جسم و جان، مستقل از یکدیگر می توانند وجود داشته باشند.

این خرافه ای بیش نیست.

جسم بدون جان، سلب جسمیت می شود و جنازه و جسد و لاشه می شود.

جان و یا روح

هم بدون جسم نمی تواند وجود داشته باشد.

منشاء و پیش شرط روح و جان،

اکتیویته سلول های  اندام است که با مرگ پایان می یابد.

دلیل مرگ موجودات هم مرگ پیشایپش سلول ها ست.

ادامه دارد.