قرآن کریم از دیدی دیگر (۲۲۶)

  

ویرایش و تحلیل

 از

فریدون ابراهیمی

مَثَلُ مَا يُنْفِقُونَ فِي هَٰذِهِ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا كَمَثَلِ رِيحٍ فِيهَا صِرٌّ أَصَابَتْ حَرْثَ قَوْمٍ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ فَأَهْلَكَتْهُ ۚ وَمَا ظَلَمَهُمُ اللَّهُ وَلَٰكِنْ أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ ﴿١١٧﴾

داستان آنچه [کافران] در این زندگی دنیا انفاق می کنند، مانند بادی آمیخته با سرمایی سخت است که [به عنوان مجازات] به کشتزار قومی که بر خود ستم کرده اند برسد و آن را نابود کند؛

 و خدا به آنان ستم نکرده است، ولی آنان به خویشتن ستم می ورزند.

کریم

در این آیه

میان انفاق کفار و انفاق مؤمنین تفاوت می گذارد.

انفاق کفار

را

کریم به باد سرد ویرانگری تشبیه می کند که بر کشتزاری بوزد و نابودش کند.

منظور کریم این است 

که

کفار به دلیل انفاق اجری در آن دنیا دریافت نخواهند کرد.

فقط مؤمنین به ازای انفاق اجر عظیمی دریافت خواهند کرد.

 

این اولا بدان معنی است

گه

انفاق حتما نباید به دلیل ایمان به آیات و الله صورت گیرد.

هر میمونی حتی از درمانده ای دستگیری می کند و از میوه اش سهمی هم به او می دهد.

این ثانیا بدان معنی است که کریم، کردوکارهای آدمیان را مورد ارزیابی اوبژکتیو قرار نمی کند.

متد شناخت کریم در این آیه، سوبژکتیویستی است.

تعیین کننده از دید کریم در دیالک تیک عامل و عمل، عامل است و نه خود عمل.

کافرجماعت

هر چه کنند، ول معطلند:

خواه گلوی تشنه ای را به جرعه آبی تر کنند و از مرگ نجاتش دهند

و

خواه

خنجر بر گلویش نهند، خونش را بنوشند و حسابش را برسند.

این آیه کریم

از این رو

نه فقط ضدعلمی و خرافی، بلکه شرم انگیز است.

 

کریم

ضمنا

کفار را به مثابه کسانی تصور و تصویر می کند که خودشان بر خودشان ستم کرده اند و نه خدا.

تعریف کریم از ستم در قرآن مرتب تغییر می یابد.

گاهی کریم

تعریف علمی از بیداد دارد.

گاهی

پیمان شکنی بنده را بیداد بنده در حق الله می داند.

پیمانی که بندگان در روز الست با الله بسته اند.

اکنون کریم

کفار را که به الله و آیات ایمان نمی آورند، نه بیدادگر در رابطه با روز الست و پیمان شکنی نسبت به الله، بلکه نسبت به خود قلمداد می کند.

کفار

بدین طریق

خودستیز قلمداد می شوند و نه پیمان شکن.

ادامه دارد.