ویرایش و تحلیل
از
فریدون ابراهیمی
﴿قُلْ يَا أَهْلَ الْكِتَابِ لِمَ تَكْفُرُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ وَاللَّهُ شَهِيدٌ عَلَىٰ مَا تَعْمَلُونَ﴾
[ آل عمران: ۹۸]
بگو: اى اهل كتاب، چرا آيات خدا را انكار مى‌كنيد؟ خدا ناظر بر اعمال شماست.
﴿قُلْ يَا أَهْلَ الْكِتَابِ لِمَ تَصُدُّونَ عَن سَبِيلِ اللَّهِ مَنْ
آمَنَ تَبْغُونَهَا عِوَجًا وَأَنتُمْ شُهَدَاءُ ۗ وَمَا اللَّهُ بِغَافِلٍ
عَمَّا تَعْمَلُونَ﴾
[ آل عمران: ۹۹]
بگو:
اى اهل كتاب، به چه سبب آنها را كه ايمان آورده‌اند از راه خدا بازمى‌داريد و مى‌خواهيد كه به راه كج روند؟
و شما خود به زشتى كار خويش آگاهيد و خدا نيز از آنچه مى‌كنيد غافل نيست.
ایراد فکری کریم در این دو آیه،
سؤال از اهل کتاب، ضمن ادعای همه چیز دانی است.
کسی که به همه چیز آگاه است،
اصولا
نباید سؤال کند:
چو دانی و پرسی، سؤالت خطا ست.
برخورد کریم با اهل کتاب، روی هم رفته از موضع ضعف است.
احتمالا به این دلیل که اهل کتاب، به ویژه یهودیان، داناتر و اندیشنده تر و فرهیخته تر از کریم و مسلمانان بوده اند.
﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِن تُطِيعُوا فَرِيقًا مِّنَ الَّذِينَ
أُوتُوا الْكِتَابَ يَرُدُّوكُم بَعْدَ إِيمَانِكُمْ كَافِرِينَ﴾
[ آل عمران: ۱۰۰]
اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، اگر از گروهى از اهل كتاب اطاعت كنيد
شما را از ايمانتان به كفر باز مى‌گردانند.
در این آیه،
صحت حدس ما اثبات می شود:
بضاعت علمی و تجربی و فقهی و منطقی اهل کتاب،
فراتر از کریم و مسلمانان است
و
کریم و مسلمانان قادر به هماندیشی با آنان نیستند.
﴿وَكَيْفَ تَكْفُرُونَ وَأَنتُمْ تُتْلَىٰ عَلَيْكُمْ آيَاتُ اللَّهِ
وَفِيكُمْ رَسُولُهُ ۗ وَمَن يَعْتَصِم بِاللَّهِ فَقَدْ هُدِيَ إِلَىٰ
صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ﴾
[ آل عمران: ۱۰۱]
چگونه كافر مى‌شويد در حالى كه آيات خدا بر شما خوانده مى شود و رسول او در ميان شماست؟
و هر كه به خدا تمسك جويد به راه راست هدايت شده است.
کریم
کلافه شده است:
مسلمانان در هماندیشی با اهل کتاب، از اسلام و کریم روی برمی گردانند.
کریم
عاجز از اثبات دعاوی خویش است.
به همین دلیل
دست به دامن اراده الهی می شود.
هر كه به خدا تمسك جويد به راه راست هدايت شده است.
﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ حَقَّ تُقَاتِهِ وَلَا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَأَنتُم مُّسْلِمُونَ﴾
[ آل عمران: ۱۰۲]
اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، آنچنان كه شايسته ترس از خداست از او بترسيد و جز در مسلمانى نميريد.
اکنون
دوباره
سر و کله دیالک تیک تهدید و تطمیع (بیم و امید) کریم پیدا می شود.
این دال بر ضعف علمی و استدلالی و منطقی و فقهی کریم است.
﴿وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّقُوا ۚ
وَاذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ
بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُم بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَكُنتُمْ
عَلَىٰ شَفَا حُفْرَةٍ مِّنَ النَّارِ فَأَنقَذَكُم مِّنْهَا ۗ كَذَٰلِكَ
يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمْ آيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ﴾
[ آل عمران: ۱۰۳]