ویرایش و تحلیل
از
فریدون ابراهیمی
﴿رَبَّنَا لَا تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنَا وَهَبْ لَنَا مِن لَّدُنكَ رَحْمَةً ۚ إِنَّكَ أَنتَ الْوَهَّابُ﴾
[ آل عمران: ۸]
اى پروردگار ما، از آن پس كه ما را هدايت كرده‌اى، دلهاى ما را به باطل متمايل مساز،
و
رحمت خود را بر ما ارزانى دار، كه تو بخشاينده‌اى.
کریم
حالا
فراموش می کند که قرآن به اصطلاح، کلام الله است.
او در این ایه،
از قول مسلمین دست به دعا بلند می کند
و
از الله می خواهد که دل شان را به باطل متمایل نسازد.
این اما بدان معنی است
که
حقیقت پرستی و باطل گرایی
نه نتیجه فهم و فراست و دانش تجربی و عقلی و منطقی بشری،
بلکه نتیجه اراده الهی اند
و
بشر فرقی با خر ندارد.
اینجا هم دگم لا اکراه فی الدین، اعتبار خود را از دست می دهد و یاوه واره می شود.
و
رحمت خود را بر ما ارزانى دار، كه تو بخشاينده‌اى.
این جور التماس های قرآن
آموزش فوت و فن بندگی به توده های مسلمان است و بس.
همه حرکات و سکنات مسلمین در رابطه با الله (معبود انتزاعی)
چیزی جز تمرین حرکات و سکنات مسلمین در رابطه با اشراف برده دار و روحانی
نیستند.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر