ویرایش و تحلیل
از
فریدون ابراهیمی
﴿وَقَاتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ الَّذِينَ يُقَاتِلُونَكُمْ وَلَا تَعْتَدُوا ۚ إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ الْمُعْتَدِينَ﴾
[ البقرة: ۱۹۰]
با كسانى كه با شما جنگ مى‌كنند، در راه خدا بجنگيد و تعدى مكنيد.
زيرا خدا تعدى‌كنندگان را دوست ندارد.
اگر محتوای این چند آیه سوره بقره را با یکدیگر مورد مقایسه قرار دهیم،
متوجه بی ربطی آیات به یکدیگر می شویم.
آیات قرآن کریم
شبیه ابیات دیوان حافظ است.
بین ابیات غزلیات حافظ هم ارتباط معنوی و مضمونی وجود ندارد.
هر بیتی، مثل هر خانه ای
ساختار دربسته خاص خود را دارد.
کریم در آیات قبلی راجع به روزه و رمضان و سکس با زنان و غیره فرمان صادر کرده است
و
اکنون
راجع به جنگ فرمان صادر می کند.
کریم در این آیه حد و مرزی برای قتل و غارت تعیین می کند.
قتل و غارت را تجویز می کند
ولی حد و مرزی برای آن تعیین می کند.
مثلا
کشتار زنان و کودکان و نوجوانان را مجاز نمی دارد.
ما اکنون با نوعی وسعت نظر در آیات قرآن مواجه می شویم.
وسعت نظری که بعدها در ابیات سعدی مواجه خواهیم شد:
اندازه نگهدار که اندازه نکو ست.
کودکان بزرگ خواهند شد و بردگان خوبی خواهند بود و منبع هزاران درهم و دینار خواهند بود.
زنان بچه خواهند زایید و حوایج غریزی مسلمانان خر پول را ارضا خواهند کرد.
ادامه دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر