ﺑﻬﺎﺭ ﺧﺎﻣﻮﺵ، شعری از احمد شاملو

 

ﺑﻬﺎﺭ ﺧﺎﻣﻮﺵ

از 

دفتر هوای تازه

 ﺍﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ

(۱۳۲۸)

ﺑﺮ ﺁﻥ ﻓﺎﻧﻮﺱ ﮐﻪﺵ ﺩﺳﺘﯽ ﻧﯿﻔﺮﻭﺧﺖ
ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﻭﮐﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺭَﻑ ﺑﯽﺻﺪﺍ ﻣﺎﻧﺪ
ﺑﺮ ﺁﻥ ﺁﯾﯿﻨﻪﯼ ﺯﻧﮕﺎﺭ ﺑﺴﺘﻪ
ﺑﺮ ﺁﻥ ﮔﻬﻮﺍﺭﻩ ﮐﻪﺵ ﺩﺳﺘﯽ ﻧﺠﻨﺒﺎﻧﺪ
ﺑﺮ ﺁﻥ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﻪ ﮐﺲ ﺑﺮ ﺩﺭ ﻧﮑﻮﺑﯿﺪ
ﺑﺮ ﺁﻥ ﺩﺭ ﮐﻪﺵ ﮐﺴﯽ ﻧﮕﺸﻮﺩ ﺩﯾﮕﺮ
ﺑﺮ ﺁﻥ ﭘﻠﻪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺧﺎﻣﻮﺵ
ﮐﺲﺍﺵ ﻧﻨﻬﺎﺩﻩ ﺩﯾﺮﯼ ﭘﺎﯼ ﺑﺮ ﺳﺮ 
ﺑﻬﺎﺭِ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﯽﻣﺼﺮﻑ ﺍﻓﺘﺎﺩ!

 

ﺑﻪ ﻫﺮ ﺑﺎﻣﯽ ﺩﺭﻧﮕﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﮕﺬﺷﺖ
ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﻮﯾﯽ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍِﺳﺘﺎﺩ
ﻭﻟﯽ ﻧﺎﻣﺪ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﺯ ﻗﺮﯾﻪ، ﻧﺰ ﺩﺷﺖ.
ﻧﻪ ﺩﻭﺩ ﺍﺯ ﮐﻮﻣﻪﯾﯽ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﻩ
ﻧﻪ ﭼﻮﭘﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﺩَﻡ ﺑﻪ ﻧﯽ ﺩﺍﺩ
ﻧﻪ ﮔُﻞ ﺭﻭﯾﯿﺪ، ﻧﻪ ﺯﻧﺒﻮﺭ ﭘﺮ ﺯﺩ
ﻧﻪ ﻣﺮﻍِ ﮐﺪﺧﺪﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻓﺮﯾﺎﺩ .
□

ﺑﻪ ﺻﺪ ﺍﻣﯿﺪ ﺁﻣﺪ، ﺭﻓﺖ ﻧﻮﻣﯿﺪ
ﺑﻬﺎﺭ،

آﺭﯼ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﮕﺸﻮﺩ ﮐﺲ ﺩﺭ.

ﺩﺭﯾﻦ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺭﻭﯾﺶ ﮐﺲ ﻧﺨﻨﺪﯾﺪ
ﮐﺲﺍﺵ ﺗﺎﺟﯽ ﺯ ﮔُﻞ ﻧﻨﻬﺎﺩ ﺑﺮ ﺳﺮ.
ﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﮐﻮﻣﻪ ﺳﺮ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻧﯿﺎﻭﺭﺩ
ﻧﻪ ﻣﺮﻍ ﺍﺯ ﻻﻧﻪ، ﻧﻪ ﺩﻭﺩ ﺍﺯ ﺍﺟﺎﻗﯽ .
ﻫﻮﺍ ﺑﺎ ﺿﺮﺑﻪﻫﺎﯼ ﺩﻑ ﻧﺠﻨﺒﯿﺪ
ﮔُﻠﯽ ﺧﻮﺩﺭﻭﯼ ﺑﺮﻧﺎﻣﺪ ﺯ ﺑﺎﻏﯽ .
ﻧﻪ ﺁﺩﻡﻫﺎ، ﻧﻪ ﮔﺎﻭﺁﻫﻦ، ﻧﻪ ﺍﺳﺒﺎﻥ
ﻧﻪ ﺯﻥ، ﻧﻪ ﺑﭽﻪ… 

ﺩﻩ ﺧﺎﻣﻮﺵ، ﺧﺎﻣﻮﺵ.

ﻧﻪ ﮐﺒﮏﺍﻧﺠﯿﺮ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧَﺪ ﺑﻪ ﺩﺭﻩ
ﻧﻪ ﺑﺮ ﭘﺴﺘﻪ ﺷﮑﻮﻓﻪ ﻣﯽﺯﻧﺪ ﺟﻮﺵ .
ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﺍﺭﺍﺑﻪﯾﯽ ﺍﺳﺒﯽ ﻧﺒﺴﺘﻨﺪ
ﺳﺮﻭﺩِ ﭘُﺘﮏِ ﺁﻫﻨﮕﺮ ﻧﯿﺎﻣﺪ
ﮐﺴﯽ ﺧﯿﺸﯽ ﻧﺒُﺮﺩ ﺍﺯ ﺩﻩ ﺑﻪ ﻣﺰﺭﻉ
ﺳﮓِ ﮔﻠﻪ ﺑﻪ ﻋﻮﻋﻮ ﺩﺭ ﻧﯿﺎﻣﺪ.

ﮐﺴﯽ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﺸﺪ ﻏﻤﻨﺎﮎ ﻭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ
ﮐﻪ ﭘﺎ ﺑﺮ ﺟﺎﺩﻩﯼ ﺧﻠﻮﺕ ﮔﺬﺍﺭﺩ
ﮐﺴﯽ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﺸﺪ ﺩﺭ ﻣﻘﺪﻡِ ﺳﺎﻝ
ﮐﻪ ﺷﺎﺩﺍﻥ ﯾﺎ ﻏﻤﯿﻦ ﺁﻫﯽ ﺑﺮ ﺁﺭﺩ.

ﻏﺮﻭﺏِ ﺭﻭﺯِ ﺍﻭﻝ ﻟﯿﮏ، ﺗﻨﻬﺎ
ﺩﺭﯾﻦ ﺧﻠﻮﺗﮕﻪِ ﻏﻮﮐﺎﻥِ ﻣﻔﻠﻮﮎ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩِ ﺁﻥ ﺣﮑﺎﯾﺖﻫﺎ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﻪﺳﺖ
ﺯ ﻋﻤﻖِ ﺑﺮﮐﻪ ﯾﮏ ﺩَﻡ ﻧﺎﻟﻪ ﺯﺩ ﻏﻮﮎ…
□

ﺑﻬﺎﺭ ﺁﻣﺪ، ﻧﺒﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺣﯿﺎﺗﯽ
ﺩﺭﯾﻦ ﻭﯾﺮﺍﻥﺳﺮﺍﯼ ﻣﺤﻨﺖﺁﻭﺭ
ﺑﻬﺎﺭ ﺁﻣﺪ، ﺩﺭﯾﻐﺎ ﺍﺯ ﻧﺸﺎﻃﯽ
ﮐﻪ ﺷﻤﻊ ﺍﻓﺮﻭﺯﺩ ﻭ ﺑﮕﺸﺎﯾﺪﺵ ﺩﺭ!

پایان